ΛΕΜΕΣΟΣ. Η ΝΟΤΙΟΤΕΡΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ μέρος 1ο.

Η Λεμεσός είναι η νοτιότερη πόλη της Ευρώπης και το μεγαλύτερο λιμάνι της Κύπρου.

Κατά τη βυζαντινή εποχή ονομαζόταν Νεάπολις (Νέα Πόλη). Η ιστορία λέει ότι ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος κατέλαβε την Κύπρο και στη Λεμεσό παντρεύτηκε την Βερεγγαρία, μετέπειτα βασίλισσα της Αγγλίας, και από κει ξεκίνησε την τρίτη αποτυχημένη σταυροφορία του.

Έναν αιώνα μετά, ο βασιλιάς της Κύπρου Ερρίκος  ο Β'  παραχώρησε την πόλη στους Ναΐτες ιππότες. Οι σταυροφόροι άρχισαν την παραγωγή κρασιού στο νησί, την κουμανταρία. Σύμφωνα με το βιβλίο Guinness όμως, το συγκεκριμένο κρασί είχε ανακαλυφθεί από το 2.000 π.Χ. και κατέχει το ρεκόρ του παλαιότερου προϊόντος με ονομασία προέλευσης! Η κουμανταρία είναι ένας επιδόρπιος οίνος, γλυκός σαν λικέρ. Το όνομά του το κρασί το πήρε από την περιοχή παραγωγής, την Grande Commandarie, όπως την αποκάλεσαν οι σταυροφόροι.

Κατεβήκαμε βόλτα στη Λεμεσό βράδυ. Η πρώτη αίσθηση είναι ότι η πόλη είναι χωρισμένη στα δυο. Η καινούρια και η παλιά. Διασχίσαμε μεγάλες λεωφόρους και ξαφνικά μπήκαμε σε στενοσόκακα με παλιά σπιτάκια. Σε καφενείο κάθονται μερικοί ηλικιωμένοι και συζητούν σε μια πολύ βαριά γλώσσα. Μου φάνηκαν τουρκικά, αλλά δεν ήταν. Ήταν η παλιά διάλεκτος, ανάμεικτη αρχαία ελληνικά με τουρκικές λέξεις. Κάπως μου κακοφάνηκε, σαν να μπήκαμε σε ξένο τόπο.

Κατηφορίζοντας προς το λιμάνι της Λεμεσού, συναντάμε το πρώτο εργοστάσιο-μουσείο. Είναι ο χαρουπόμυλος Λανίτη.

Χτίστηκε στις αρχές του 1900, και στην αρχή ο χώρος χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη. Το 1920 και για 40 χρόνια μετατράπηκε σε χαρουπόμυλο. Το χαρούπι αποκαλέστηκε ο μαύρος χρυσός της Κύπρου. 

Η χαρουπιά προέρχεται από τη περιοχή της Μεσογείου. Πριν από εκατό χρόνια ήταν η κύρια πηγή εισοδήματος των Κυπρίων. Τα κυπριακά χαρούπια θεωρήθηκαν τα καλύτερα στον κόσμο λόγω της μεγάλης περιεκτικότητας σε ζάχαρη. Χρησιμοποιείται σε ζωοτροφές, σε τρόφιμα, φάρμακα και καλλυντικά, ενώ το κόμμι του χαρουπιού χρησιμοποιείται ως πηκτικός παράγοντας σε πολλά προϊόντα. 

Το εργοστάσιο χρησιμοποιήθηκε μέχρι το 2000 ως αποθήκη λιπασμάτων. Αναπαλαιώθηκε το 2002 και από τότε ένα τμήμα του έγινε μουσείο που εκεί διατηρούνται σχεδόν άθικτα τα παραδοσιακά μηχανήματα που είχαν για την επεξεργασία των χαρουπιών. 

Σε προθήκη υπάρχει η ραπτομηχανή με την οποία ράβανε τα τσουβάλια στα οποία έμπαιναν τα προϊόντα. 

Οι ζυγαριές για το ζύγισμα των προϊόντων.

Διάφορα εργαλεία.

Το "λογιστήριο" της εταιρίας.

Βγαίνοντας από το μουσείο, το οποίο είναι επισκέψιμο δωρεάν όλες τις ώρες της ημέρας, κατηφορίζουμε προς το λιμάνι. Εκεί συναντάμε άλλο ένα  εργοστάσιο ούζου.
Η ποτοποιΐα Τάλιας και Θούκης με έτος ίδρυσης το 1929, παράγει ζιβανία και κυπριακό μπράντι. Ήταν οι πρώτοι παρασκευαστές που εφάρμοσαν έναν ειδικό τρόπο παρασκευής και κατάφεραν να έχουν μεγάλη εξαγωγική δραστηριότητα καθώς βρίσκονταν δίπλα στο εμπορικό λιμάνι της Λεμεσού. 

Πηγαίνοντας προς τα ανατολικά, συναντάμε το Μεσαιωνικό κάστρο της Λεμεσού. Σύμφωνα με την παράδοση το κάστρο αυτό χτίστηκε γύρω στο 1100 μ. Χ. και εκεί παντρεύτηκε ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος την Βερεγγάρια, και την έστεψε βασίλισσα της Αγγλίας. Το κάστρο είναι ανοικτό μέχρι το απόγευμα, οπότε το είδαμε απέξω δυστυχώς. 

Στο δρόμο προς το λιμάνι συναντάμε της αποθήκες της Τραγκασόλ. Το κτίριο το έφτιαξε αγγλική εταιρία, η οποία ανακάλυψε την ζήτηση για χαρούπια και γύρω στο 1900 έφτιαξε την εταιρία. Σήμερα το συντηρούν ώστε να γίνει μουσείο ένα τμήμα του και ταυτόχρονα κάνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις, ενώ στεγάζεται ήδη ιδιωτική ναυτική σχολή. 

Πηγαίνοντας προς το λιμάνι, μπορεί ο επισκέπτης να καταλάβει πόσο βάρος ρίχνουν στον τουρισμό. Ο πεζόδρομος είναι περιποιημένος με τις καφετέριες και τα καταστήματα προσεγμένα. Παντού συντριβάνια και ποδηλατόδρομοι. 

Η Λεμεσός μπορεί να χαρακτηριστεί μια όμορφη πόλη. 

Ο ποδηλατόδρομος κι αυτός ανάποδος για μας! 

Φυσικά δεν λείπει το ψητό καλαμπόκι και το μαλλί της γριάς! 

Η μαρίνα της Λεμεσού μπορεί να δεχτεί δεκάδες σκάφη όλων των μεγεθών.

Η Λεμεσός τη νύχτα κοιτώντας προς τα δυτικά.

Η Λεμεσός τη νύχτα κοιτώντας προς τα ανατολικά. 

η βόλτα συνεχίζεται...... 

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΡΙΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

Και μπαίνω που λέτε να κάνω αίτηση για το κοινωνικό μέρισμα. Οκ, σκέφτομαι, οικονομική ενίσχυση προς τους αδυνάμους λένε οι υπουργοί, θα το δικαιούνται τριάμισι εκατομμύρια νοικοκυριά, σίγουρα θα είμαστε σε αυτούς. Στο σπίτι είμαστε, μια συνταξιούχος, δύο εργαζόμενοι, ένα άτομο μεταμοσχευμένο με 81% αναπηρία, και μια απόφοιτη τεχνολογικού ιδρύματος, που πέρυσι έκανε πρακτική για το πτυχίο. 

Ακούω για φιλοξενούμενους, ακούω για αναπήρους που δεν δικαιούνται, ακούω για πολύτεκνους που δεν δικαιούνται. Τι στο καλό, σκέφτομαι. Ο Τσίπρας έβγαλε ολόκληρο διάγγελμα για να μας πει ότι μας σκέφτεται. 

Και ξεκινώ με τα στοιχεία του πρώτου εργαζόμενου στο σπιτικό μας. Δεν δικαιούσαι κοινωνικό μέρισμα, γράφει, γιατί είσαι φιλοξενούμενος. Για τον δεύτερο εργαζόμενο, φυσικά και δεν ασχολήθηκα να ελέγξω. 

Μπαίνω για τον μεταμοσχευμένο. "Δεν δικαιούσαι κοινωνικό μέρισμα γιατί είσαι φιλοξενούμενος". Για την απόφοιτη του ΤΕΙ, ούτε έκανα τον κόπο να μπω στο σύστημα. 

Ας δω και την συνταξιούχο, που είναι και η κάτοχος του σπιτιού. 

Ελέγχω τα στοιχεία, όλα σωστά. Πρέπει όμως όλα τα φιλοξενούμενα μέλη να κάνουν αποδοχή ότι φιλοξενούνται. Άντε πάλι από την αρχή, να μπω σε όλους τους λογαριασμούς να κάνω αποδοχή ότι φιλοξενούνται. 

Ξαναμπαίνω στο σύστημα, ωραία, όλα τα πεδία σωστά. 

Και, ω, τι έκπληξη! Δεν δικαιούται το κοινωνικό μέρισμα. 

Πέντε ενήλικα άτομα σε ένα νοικοκυριό, μια συνταξιούχος, δύο εργαζόμενοι, ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, και μια άνεργη απόφοιτη, πρέπει να έχουν εισόδημα μέχρι 27.015 ευρώ το χρόνο για να φυτοζωούν και να δικαιούνται το μέρισμα.

Στο σύστημα φαίνεται ότι στο νοικοκυριό μας μπαίνουν 43.780 ευρώ. Βρε, είμαστε μεσαία τάξη, τι στο καλό, εμείς γιατί δεν το παίρνουμε χαμπάρι;

Και όπως είπε κάποτε ο Γιωργάκης Παπανδρέου σε μια αποστροφή του λόγου του: "Πού πήγαν τα λεφτά;" Οεο;

Συνεχίζω το ψάξιμο, να δω γιατί είμαστε τόσο σπάταλοι και ζούμε απολύτως συντηρητικά μέσα στο σπιτικό αυτό. Και δεν μπορούμε να εξοικονομήσουμε ούτε εκατό ευρώ το μήνα να βάλουμε στην άκρη.

Ας τα πάρω με τη σειρά.
- Η συνταξιούχος των 520 ευρώ, σύνταξη, εκας και επικουρικό. Ψάχνοντας, ανακαλύπτω ότι στο τελικό ποσό της χρονιάς που δήλωσε, υπάρχει μέσα και η λεγόμενη 13η σύνταξη που έδωσε η λαοφιλής κυβέρνηση πέρυσι. Καλώς, σκέφτομαι, εισόδημα είναι και αυτό, αγόρασε ένα σωρό δώρα πέρυσι τα Χριστούγεννα και το έπαιζε πλούσια. Ας πρόσεχε!

- Ο εργαζόμενος των 1100 ευρώ. Α, εδώ έχει ψωμί! Τα χρήματα που μπαίνουν για τον υπολογισμό του κοινωνικού μερίσματος είναι μεικτά! Και έχει πολλές κρατήσεις λόγω βαρέων και ανθυγιεινών. Μπράβο μεγάλε! Μπορεί να παίρνεις καθαρά 800 ευρώ, αλλά θα απαιτήσεις από το κράτος σε μια δεκαετία, μεγάλη σύνταξη γιατί κολλάς βαρέα ένσημα. 
Α, βρήκα κι άλλο εισόδημα! 159 ευρώ επίδομα όλο το χρόνο για τα δυο παιδιά σου. Θέλεις και επίδομα για τα παιδιά που εσύ έκανες! Και απαιτείς να σε βοηθά το κράτος για αυτά. Ας πρόσεχες!
Και πήρες και επιπλέον 1000 ευρώ πέρυσι γιατί σπούδαζες την κόρη σου μακριά από τον τόπο κατοικίας σου. Και δεν φτάνει που την έστειλες μακριά, δεν ήθελες να τη βάλεις και σε εστία να μένει, παρά της νοίκιασες σπίτι. Ζήτησες από το κράτος να συνεισφέρει στο ενοίκιο, γιατί δεν σου άρεσε να την βάλεις στην κρατική εστία, που είναι επικίνδυνη, βρωμερή, παρατημένη, και κρύα, αλλά ήθελες πολυτελή διαβίωση για το παιδί σου. Ας πρόσεχες, Και αυτά τα επιδόματα, εισόδημα είναι.

- Η εργαζόμενη των 800 ευρώ, που καθαρά είναι 580 ευρώ. Είναι η μόνη σε υποτιθέμενη ανέχεια που θα μπορούσε να δικαιούται το μέρισμα, αλλά. Υπάρχει το μεγάλο αλλά. Είσαι συνιδιοκτήτρια στο σπίτι, και επειδή η συνταξιούχος μητέρα σου, ξεπερνά το 70στό έτος ηλικίας, εσύ θα πληρώσεις τον ΕΝΦΙΑ. Είσαι υποχρεωμένη να αναλάβεις την ευθύνη του σπιτιού, ασχέτως αν το εισόδημα δεν φτάνει. Ας τσοντάρουν οι άλλοι. Παίρνουν πολλά.

- Και φτάνουμε στα ενήλικα τέκνα. Το μεταμοσχευμένο άτομο της οικογένειας, με ποσοστό αναπηρίας 81% εφ' όρου ζωής, είναι φιλοξενούμενο, παίρνει και από το κράτος ένα βοήθημα 350 ευρώ το μήνα για τις ανάγκες του, και συντηρεί και ένα αυτοκίνητο! Τι άλλο θέλει δηλαδή περισσότερο; Το ότι έφτασε στην ηλικία των 29 χρόνων, το ότι σε κάθε προκήρυξη που βγαίνει, πληρώνει παράβολο για να κάνει αίτηση και κάθε φορά δεν έχει τα μόρια γιατί προηγούνται οι μουσουλμάνοι και οι πολύτεκνοι, το ότι σπούδασε και συνεχίζει τις σπουδές για να μην αισθάνεται άχρηστο άτομο στην κοινωνία, το ότι καμιά επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα δεν το προσλαμβάνει γιατί "θα έχει περισσότερα δικαιώματα" από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, δεν αφορά το κράτος. Το κράτος του δίνει ολόκληρο επίδομα, το οποίο στην αίτηση για το  κοινωνικό μέρισμα του νοικοκυριού συμπεριλαμβάνεται ως εισόδημα.

- Και τέλος η άνεργη απόφοιτη. Πέρυσι έκανε πρακτική για να πάρει πτυχίο και  πήρε  από το ΕΣΠΑ 1660 ευρώ για έξι μήνες. Κόλλησε και ένσημα για την πρακτική της, οπότε το τεκμαρτό είναι 3000 ευρώ, και αυτό είναι το εισόδημά της που συνυπολογίζεται.

Με τούτα και με τα άλλα, είμαι χαρούμενη γιατί ανήκω σε ένα νοικοκυριό που τουλάχιστον δεν φυτοζωεί, αλλά καταφέρνει να πληρώνει τους λογαριασμούς του σπιτιού, το δάνειο του σπιτιού, και να έχει πάντα στο τραπέζι φαγητό και ψωμί.

(γελοιογραφία από το depositphotos)

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ Vol. 2

Ημέρα 2η.

Το πρόγραμμα έχει θάλασσα. Σε νησί είμαστε εξάλλου!

Φεύγουμε από Λεμεσό, και κατευθυνόμαστε στη βορειοδυτική χερσόνησο της Κύπρου, τον Ακάμα. Το όνομά της η περιοχή το πήρε από τον τρωικό ήρωα Ακάμαντα, γιο του Θησέα και της Φαίδρας. Ο ήρωας έφτασε στην Κύπρο στο ακρωτήρι και ίδρυσε αποικία με πρωτεύουσα την Ακαμαντίδα. 

Κάνουμε στάση στα Λουτρά της Αφροδίτης. Το αυτοκίνητο φτάνει ως ένα σημείο και μετά αρκετό περπάτημα  μέσα σε πάρκο. Υπάρχει πινακίδα που σε παραπέμπει να πας στο Παρατηρητήριο Πουλιών, και σε όλη τη διαδρομή έχει επεξηγηματικές πινακίδες στα φυτά και στα δέντρα. Τα  διάφορα δρομάκια είναι τσιμεντοστρωμένα (χάλαγαν λίγο την αισθητική μου, αλλά ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας!)

Τριγύρω υπάρχουν παντού μεγάλοι και γηραιοί πλάτανοι και λεύκες, ελιές, χαρουπιές, έχει θυμάρι και σκίνα. 

Και φτάνουμε σε μια μικρή λιμνούλα. Σύμφωνα με το μύθο, η Αφροδίτη εδώ έκανε το λουτρό της και ζούσε στον έρωτά της με τον Άδωνι. Το νερό της λίμνης είναι δροσερό, και πέφτει από έναν κατακόρυφο ασβεστολιθικό βράχο σα σταγόνες βροχής! 

Φεύγουμε γρήγορα γιατί πρέπει να προλάβουμε το καραβάκι για τον κόλπο της Χρυσοχούς. Τα καραβάκια ξεκινάνε από το Λατσί, και φτάνουν στην μπλε λιμνοθάλασσα, το ξακουστό Blue Lagoon. 

Το Λατσί είναι ένα όμορφο τουριστικό χωριό με μεγάλο λιμάνι χωρίς κάτι άλλο ιδιαίτερο.

Η πρόσβαση στις παραλίες του κόλπου της Χρυσοχούς μπορεί να γίνει και οδικώς, αλλά χρειάζεται αυτοκίνητο με κίνηση στους τέσσερις τροχούς για να διασχίσεις αυτήν την περιοχή μοναδικής φυσικής ομορφιάς που παρέμεινε απρόσβλητη από την πρόοδο και την ανάπτυξη! Ο δρόμος ονομάζεται Fontana Amoroza και καταλήγει στην ομώνυμη παραλία. 

Παίρνουμε ένα από τα πέντε καραβάκια που ξεκινούν από το Λατσί με διαφορά πέντε λεπτών το ένα από το άλλο. 

Στη διαδρομή βλέπουμε αριστερά το ξακουστό ξενοδοχείο Άνασσα στην ομώνυμη περιοχή, 

και δεξιά μας την βραχονησίδα Άγιος Γεώργιος. 

Τα καραβάκια το ένα μετά το άλλο αράζουν αρόδο. Μια μαγευτική παραλία με τιρκουάζ νερά που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από εξωτικές παραλίες που βλέπουμε σε ντοκιμαντέρ. Η θάλασσα είναι τόσο λαχταριστή που ακόμα και κάποιος που δεν είναι λάτρης της, δεν θα μπορέσει να αντισταθεί να κάνει μια βουτιά. Και το νερό κρυστάλλινο στην όψη, αλλά ζεστό όταν το δοκιμάζεις! Μια ευχάριστη έκπληξη!

Το βάθος γύρω στα τρία μέτρα, και η άμμος ψιλή λευκή... όχι, ασημένια.... όχι, έχει ένα χρώμα παράξενο. Λογικά προέρχεται από το πέτρωμα που έχει φαγωθεί από τα κύματα της θάλασσας κατά τη διάρκεια πολλών χρόνων. 

Ξετρελάθηκα με την ομορφιά του τοπίου, με το σκηνικό που απλωνόταν γύρω μου, με τους ανθρώπους που έχουν μπει στη θάλασσα. Μικρά παιδιά, άλλα με σωσίβια, άλλα με μάσκες κάνουν βουτιές από τα καραβάκια. Μεγαλύτεροι, μπαμπάδες και μαμάδες τα καθοδηγούν, τα προσέχουν, χαίρονται με τη χαρά των παιδιών τους. Είναι υπέροχα. Είναι εξαίσια. Μια εμπειρία αξέχαστη! 

Έκπληξη! Στα δύο από τα πέντε καραβάκια, ένα το δικό μας, έχουν μπει ψησταριές στην πλώρη τους και σούβλες γυρίζουν με το κρέας να μοσχοβολά! 

Μεσημέρι. Ώρα φαγητού. Τα τρία καραβάκια σηκώνουν άγκυρες και παίρνουν το δρόμο της επιστροφής. Εμείς με τη σειρά πηγαίνουμε στην κουζίνα και σερβιριζόμαστε. Λίγες ώρες μετά παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.....

Κατηφορίζουμε από άλλο δρόμο. Το τοπίο κλασικό βουκολικό. Δέντρα, πολύ και πυκνή βλάστηση, ο δρόμος αρκετά στενός αλλά όχι ενοχλητικός.

Άξαφνα βλέπω ένα παράξενο αντικείμενο στο βάθος μακριά. Σύμφωνα με το χάρτη που κουβαλώ συνεχώς μαζί μου, βρίσκεται στον κόλπο των Κοραλλίων. Είναι μια αμμώδης παραλία στο δήμο Πέγειας που την επισκέπτονται χιλιάδες άνθρωποι. Το αντικείμενο που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ένα ναυάγιο!
Το ναυάγιο είναι το πλοίο Edro III που ξεκίνησε από τη Λεμεσό φορτωμένο με προορισμό τη Ρόδο στις 8 Δεκεμβρίου 2011. Λόγω άσχημων καιρικών συνθηκών προσάραξε 15 μέτρα από την ακτή, και το κράτησαν ως αξιοθέατο. 

Από αύριο αλλάζουμε επαρχία. Τελευταία φωτογραφία της περιοχής είναι η Πάφος από ψηλά. 

Σε μιάμισι μέρα είδαμε όσα περισσότερα αξιοθέατα της Πάφου και της επαρχίας της προλαβαίναμε. Εμπειρία αξέχαστη. ....

συνεχίζεται.....