Καλοκαίρι. Διακοπές για όλο τον κόσμο. Η οικογένεια ταλαιπωρήθηκε όλο το χειμώνα με εισαγωγές στο νοσοκομείο του παιδιού. Οι λοιμώξεις η μία μετά την άλλη. Τα αντιβιογράμματα δείχνουν ανθεκτικότητα των μικροβίων σε όλα τα γνωστά αντιβιοτικά. Οπότε η εισαγωγή στο νοσοκομείο είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση των λοιμώξεων αυτών. Μόλις κατάφεραν οι γιατροί να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, έδωσαν χημειοπροφύλαξη και τα πράγματα κυλούσαν καλά.
Η οικογένεια αποφάσισε η μητέρα με το παιδί να πάνε διακοπές στο χωριό για 20 μέρες. Ο πατέρας θα έμενε πίσω στη δουλειά. Υπήρχε επιτακτική ανάγκη και για την τελευταία δραχμή στο πορτοφόλι.
Λίγες μέρες αφότου ξεκίνησαν οι διακοπές, το παιδί ανέβασε 40 πυρετό. Μετά από ένα εικοσιτετράωρο ο πυρετός δεν έπεφτε με τίποτα. Οι γιατροί συνέστησαν το παιδί να εισαχθεί επειγόντως στο κοντινότερο νοσοκομείο. Αφού η χημειοπροφύλαξη δεν έπιασε, το πρόβλημα ήταν σοβαρό.
Στις 11 η ώρα την νύχτα, ετοίμασε η μητέρα το παιδί, μάζεψε τα απαραίτητα για το νοσοκομείο, και επειδή το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη από το χωριό θα διαρκούσε πάνω από 2 ώρες, αποφάσισε να πιει ένα καφέ για να κρατηθεί ξύπνια και πάνω από όλα σε εγρήγορση.
Ήταν ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους που όλοι της έλεγαν να μην ανησυχεί και στο νοσοκομείο θα δώσουν τα κατάλληλα φάρμακα και θα αντιμετωπιστεί το όποιο πρόβλημα.
Σε λίγο "σκάει μύτη" μία θεία της γιαγιάς του παιδιού, όχι παραπάνω από 55 χρονών, πλησιάζει την μητέρα του παιδιού και της λέει:
-Δεν ντρέπεσαι καθόλου; Το παιδί σου είναι άρρωστο, μπορεί μέχρι το πρωί να έχει πεθάνει και εσύ κάθεσαι και πίνεις καφέ και τσιγάρο; Έπρεπε αυτή την ώρα να είσαι γονατισμένη μπροστά στο εικονοστάσι και να προσεύχεσαι για τη γιατρειά του σώματος και της ψυχής του γιου σου.
Και φεύγει.
Τα λόγια της καρφί στην καρδιά της μάνας. Τελικά ο Θεός την τιμωρεί. Για να το λέει η θεία που είναι της εκκλησίας έτσι θα είναι. Με αυτή τη βεβαιότητα, ξεκινά για το νοσοκομείο. Οι γιατροί με αυταπάρνηση έπεσαν αμέσως πάνω στο παιδί, του έκαναν όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, του έδωσαν φάρμακα, και μερικές ώρες μετά είπαν στη μητέρα ότι το παιδί έπρεπε να μπει στο χειρουργείο χωρίς να της λένε το λόγο.
Πραγματικά, 3 μέρες μετά την εισαγωγή του παιδιού, το ετοίμασαν και το κατέβασαν κάτω στο χειρουργείο. Η μητέρα από έξω να περιμένει, χωρίς ακόμα να έχει ενημερωθεί για το λόγο που απαιτείται αυτή η επέμβαση. Σε λίγο βγαίνει ο χειρουργός και της ζητά να τον ακολουθήσει. Μπαίνουν στο δωμάτιο που ξεκουράζονται οι γιατροί, της λέει να καθίσει και της ζητά να τον ακούσει προσεκτικά:
-Δεν ξέρουμε τι έχει το παιδί. Οι αντιβιώσεις δεν το πιάνουν. Φοβόμαστε ότι έχει όγκο στους λεμφαδένες. Το χειρουργείο θα το κάνουμε για να αφαιρέσουμε λεμφαδένα για βιοψία. Πρέπει να υπογράψεις γιατί τίποτα δεν είναι σίγουρο.
Αυτό ήταν. Η μάνα ήξερε πια ότι ο Θεός την τιμωρεί. Την ώρα που μιλάει ο γιατρός, αυτή φέρνει στο νου της όλα τα λάθη μικρά και μεγάλα που έχει κάνει και μπορούν να λογιστούν σαν αμαρτίες. Ανακαλύπτει ότι είναι πολλά και σοβαρά. Τουλάχιστον έτσι τα βλέπει. Ξέρει ότι ο Θεός πρέπει να την τιμωρήσει. Ας γίνει λοιπόν το θέλημά του. Υπογράφει και περιμένει.
Πολλές ώρες μετά (το χρονικό διάστημα είναι απροσδιόριστο και ξεχασμένο μετά από τόσα χρόνια), βγαίνει ο γιατρός, την ενημερώνει ότι τελείωσαν, αφαίρεσαν ένα λεμφαδένα από την κοιλιά του παιδιού και παρεμπιπτόντως και την σκωληκοειδή υπόφυση γιατί ήταν ερεθισμένη.
Τελικά η βιοψία έδειξε ότι όλα ήταν καθαρά, δεν υπήρχε τίποτα ανησυχητικό, ο πυρετός έπεσε και μία εβδομάδα μετά το παιδί πήρε εξιτήριο και πήγε σπίτι του στο Λαύριο. Οι γιατροί μέχρι και την τελευταία ώρα έμειναν με την απορία από τι μπορεί να προήλθε ο πυρετός και τι τον έκανε να πέσει.
Γύρισαν σπίτι και το παιδί πήγαινε μια χαρά. Μόνο η μητέρα, κάθε φορά που καθόταν να πιει τον καφέ της έφερνε στο νου τα λόγια της θείας. Η αυτοκριτική σκληρή και επίπονη.
Λίγες εβδομάδες μετά, παίρνουν τηλέφωνο από το χωριό για να ενημερώσουν για ένα άσχημο νέο. Η κόρη της προαναφερόμενης θείας, 31 χρονών, αρρώστησε σοβαρά. Οι γιατροί διέγνωσαν όγκους σε όλο το σώμα. Κατά το διάστημα που η κόρη ήταν άρρωστη, η θεία, γνωρίζοντας ότι η μητέρα του παιδιού μπορεί να πάει στο μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, της ζήτησε να της στείλει αγίασμα και μήλο. Η μητέρα του παιδιού δεν τα έστειλε. Έκανε το ταξίδι των 700 χιλιομέτρων μέχρι το χωριό για να το πάει η ίδια. Μόλις η θεία την αντίκρυσε, πήρε ένα μαντίλι, σκέπασε το πρόσωπό της και μέσα από τα δόντια της ζήτησε ένα συγνώμη.
Η κόρη της πέθανε 4 μήνες μετά. Ξεκουράστηκε γιατί οι πόνοι της ήταν φρικτοί.
Από τότε έχω αμφιβολίες για το Θεό τιμωρό. Δεν νομίζω ότι τιμωρεί για να συνετίσει. Απλά δίνει το έναυσμα να σκεφτούμε τι έχουμε πει ή τι έχουμε κάνει. Η αυτοκριτική μου ήταν σκληρή. Ωστόσο πιστεύω ότι και η θεία μέχρι που πέθανε λίγα χρόνια μετά, πάντα θα είχε στο μυαλό της τα λόγια που είπε σε μια πονεμένη μάνα ένα αυγουστιάτικο βράδυ.
Η οικογένεια αποφάσισε η μητέρα με το παιδί να πάνε διακοπές στο χωριό για 20 μέρες. Ο πατέρας θα έμενε πίσω στη δουλειά. Υπήρχε επιτακτική ανάγκη και για την τελευταία δραχμή στο πορτοφόλι.
Λίγες μέρες αφότου ξεκίνησαν οι διακοπές, το παιδί ανέβασε 40 πυρετό. Μετά από ένα εικοσιτετράωρο ο πυρετός δεν έπεφτε με τίποτα. Οι γιατροί συνέστησαν το παιδί να εισαχθεί επειγόντως στο κοντινότερο νοσοκομείο. Αφού η χημειοπροφύλαξη δεν έπιασε, το πρόβλημα ήταν σοβαρό.
Στις 11 η ώρα την νύχτα, ετοίμασε η μητέρα το παιδί, μάζεψε τα απαραίτητα για το νοσοκομείο, και επειδή το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη από το χωριό θα διαρκούσε πάνω από 2 ώρες, αποφάσισε να πιει ένα καφέ για να κρατηθεί ξύπνια και πάνω από όλα σε εγρήγορση.
Ήταν ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους που όλοι της έλεγαν να μην ανησυχεί και στο νοσοκομείο θα δώσουν τα κατάλληλα φάρμακα και θα αντιμετωπιστεί το όποιο πρόβλημα.
Σε λίγο "σκάει μύτη" μία θεία της γιαγιάς του παιδιού, όχι παραπάνω από 55 χρονών, πλησιάζει την μητέρα του παιδιού και της λέει:
-Δεν ντρέπεσαι καθόλου; Το παιδί σου είναι άρρωστο, μπορεί μέχρι το πρωί να έχει πεθάνει και εσύ κάθεσαι και πίνεις καφέ και τσιγάρο; Έπρεπε αυτή την ώρα να είσαι γονατισμένη μπροστά στο εικονοστάσι και να προσεύχεσαι για τη γιατρειά του σώματος και της ψυχής του γιου σου.
Και φεύγει.
Τα λόγια της καρφί στην καρδιά της μάνας. Τελικά ο Θεός την τιμωρεί. Για να το λέει η θεία που είναι της εκκλησίας έτσι θα είναι. Με αυτή τη βεβαιότητα, ξεκινά για το νοσοκομείο. Οι γιατροί με αυταπάρνηση έπεσαν αμέσως πάνω στο παιδί, του έκαναν όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, του έδωσαν φάρμακα, και μερικές ώρες μετά είπαν στη μητέρα ότι το παιδί έπρεπε να μπει στο χειρουργείο χωρίς να της λένε το λόγο.
Πραγματικά, 3 μέρες μετά την εισαγωγή του παιδιού, το ετοίμασαν και το κατέβασαν κάτω στο χειρουργείο. Η μητέρα από έξω να περιμένει, χωρίς ακόμα να έχει ενημερωθεί για το λόγο που απαιτείται αυτή η επέμβαση. Σε λίγο βγαίνει ο χειρουργός και της ζητά να τον ακολουθήσει. Μπαίνουν στο δωμάτιο που ξεκουράζονται οι γιατροί, της λέει να καθίσει και της ζητά να τον ακούσει προσεκτικά:
-Δεν ξέρουμε τι έχει το παιδί. Οι αντιβιώσεις δεν το πιάνουν. Φοβόμαστε ότι έχει όγκο στους λεμφαδένες. Το χειρουργείο θα το κάνουμε για να αφαιρέσουμε λεμφαδένα για βιοψία. Πρέπει να υπογράψεις γιατί τίποτα δεν είναι σίγουρο.
Αυτό ήταν. Η μάνα ήξερε πια ότι ο Θεός την τιμωρεί. Την ώρα που μιλάει ο γιατρός, αυτή φέρνει στο νου της όλα τα λάθη μικρά και μεγάλα που έχει κάνει και μπορούν να λογιστούν σαν αμαρτίες. Ανακαλύπτει ότι είναι πολλά και σοβαρά. Τουλάχιστον έτσι τα βλέπει. Ξέρει ότι ο Θεός πρέπει να την τιμωρήσει. Ας γίνει λοιπόν το θέλημά του. Υπογράφει και περιμένει.
Πολλές ώρες μετά (το χρονικό διάστημα είναι απροσδιόριστο και ξεχασμένο μετά από τόσα χρόνια), βγαίνει ο γιατρός, την ενημερώνει ότι τελείωσαν, αφαίρεσαν ένα λεμφαδένα από την κοιλιά του παιδιού και παρεμπιπτόντως και την σκωληκοειδή υπόφυση γιατί ήταν ερεθισμένη.
Τελικά η βιοψία έδειξε ότι όλα ήταν καθαρά, δεν υπήρχε τίποτα ανησυχητικό, ο πυρετός έπεσε και μία εβδομάδα μετά το παιδί πήρε εξιτήριο και πήγε σπίτι του στο Λαύριο. Οι γιατροί μέχρι και την τελευταία ώρα έμειναν με την απορία από τι μπορεί να προήλθε ο πυρετός και τι τον έκανε να πέσει.
Γύρισαν σπίτι και το παιδί πήγαινε μια χαρά. Μόνο η μητέρα, κάθε φορά που καθόταν να πιει τον καφέ της έφερνε στο νου τα λόγια της θείας. Η αυτοκριτική σκληρή και επίπονη.
Λίγες εβδομάδες μετά, παίρνουν τηλέφωνο από το χωριό για να ενημερώσουν για ένα άσχημο νέο. Η κόρη της προαναφερόμενης θείας, 31 χρονών, αρρώστησε σοβαρά. Οι γιατροί διέγνωσαν όγκους σε όλο το σώμα. Κατά το διάστημα που η κόρη ήταν άρρωστη, η θεία, γνωρίζοντας ότι η μητέρα του παιδιού μπορεί να πάει στο μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, της ζήτησε να της στείλει αγίασμα και μήλο. Η μητέρα του παιδιού δεν τα έστειλε. Έκανε το ταξίδι των 700 χιλιομέτρων μέχρι το χωριό για να το πάει η ίδια. Μόλις η θεία την αντίκρυσε, πήρε ένα μαντίλι, σκέπασε το πρόσωπό της και μέσα από τα δόντια της ζήτησε ένα συγνώμη.
Η κόρη της πέθανε 4 μήνες μετά. Ξεκουράστηκε γιατί οι πόνοι της ήταν φρικτοί.
Από τότε έχω αμφιβολίες για το Θεό τιμωρό. Δεν νομίζω ότι τιμωρεί για να συνετίσει. Απλά δίνει το έναυσμα να σκεφτούμε τι έχουμε πει ή τι έχουμε κάνει. Η αυτοκριτική μου ήταν σκληρή. Ωστόσο πιστεύω ότι και η θεία μέχρι που πέθανε λίγα χρόνια μετά, πάντα θα είχε στο μυαλό της τα λόγια που είπε σε μια πονεμένη μάνα ένα αυγουστιάτικο βράδυ.
