Σε ανύποπτο χρόνο, τώρα που έφτασα σε
μια ηλικία που έχω διαβάσει αρκετά βιβλία και θεωρώ ότι μπορώ να κρίνω κάπως
καλύτερα, αποφάσισα να διαβάσω το βιβλίο
του Χίτλερ «Ο Αγών μου». Έχω καταφέρει να φτάσω μέχρι τη μέση και αυτό το θεωρώ
μεγάλο κατόρθωμα. Είναι ένα βιβλίο που
αναφέρεται στις πολιτικές σκέψεις και απόψεις του «Μεγάλου Ηγέτη», ασύνδετες
μεταξύ τους και πολλές φορές ασυνάρτητες.
“Ο πιο χαρακτηριστικός
ορισμός του κοινοβουλευτισμού είναι ο ακόλουθος: εκλέγεται ένας ορισμένος αριθμός
ανδρών (ή και γυναικών ακόμα, μετά από μερικά χρόνια), ας πούμε πεντακόσιοι, και
μετά τους υποχρεώνουν να πάρουν για όλα τα πράματα οριστικές και σίγουρες
αποφάσεις. Έτσι στην πρακτική εφαρμογή, αυτοί είναι η μοναδική κυβέρνηση.
Ορίζουν όμως μερικά υπουργεία που εποπτεύουν τις εξωτερικές και γενικά τις υποθέσεις
του κράτους, αλλά που δεν έχουν παρά μόνον την εποπτεία. Στην πραγματικότητα
αυτή η υποτιθέμενη κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα βήμα χωρίς να μπορεί
να αναλάβει καμιά ευθύνη για οτιδήποτε-μια και την τελική απόφαση θα την πάρει
πάντα το κοινοβούλιο και όχι αυτή. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο εκτελεστής της θελήσεως
της πλειοψηφίας[…]
Οι πεντακόσιοι εκλεκτοί
του λαού, διαφόρων επαγγελμάτων και προέλευσης συγκροτούνε μιαν ετερόκλιτη
συνέλευση που πολύ συχνά κατακερματίζεται. Γιατί μη πιστεύετε ότι αυτές οι
εκλογές γίνονται πάντα με βάση την ευθυκρισία και τη λογική. Δεν θα νομισθεί,
ελπίζω , ότι οι εθνηγήτορες εκλέγονται
από τις εκατοντάδες των ψηφοδελτίων όπου
υπάρχουν οι πραγματικά καλλιεργημένοι άνθρωποι.[…].
Κατ΄ αρχήν ένα κράτος βγάζει έναν πραγματικό
πολιτικό ηγέτη μόνο σε ευλογημένες μέρες κι όχι εκατό μαζί· δεύτερο, η μάζα είναι πάντα της ενστικτωδώς
εχθρική απέναντι στα αληθινά φωτισμένα μυαλά. [...] Δεν θέτουμε ούτε σε
αμφισβήτηση την αξία των εκπροσώπων του λαού. Αν δούμε μόνο τα διάφορα
προβλήματα που έχουν να λύσουν, το πλήθος των δεσμών και την εξάρτησή τους που
περιπλέκει τις λύσεις και τις αποφάσεις, τότε θα καταλάβουμε ολόκληρη τη δύναμη
του κυβερνητικού συστήματος που εναποθέτει το δικαίωμα της απόφασης αυτής σε
μια πλειοψηφία της οποίας ένα μικρό μόνο μέρος έχει την απαιτούμενη γνώση και
πείρα να χειρισθεί το πρόβλημα.[…].
Το ίδιο γίνεται και μ’ όλα τα ζητήματα.[…]
Γιατί είναι αδύνατο να αφήσεις τους ίδιους ανθρώπους να αποφασίσουν ή να
χειρισθούν ένα εμπορικό θέμα κι ένα θέμα γενικότερης πολιτικής μαζί. Θα ΄πρεπε
να βρίσκεται συγκεντρωμένη στον εγκέφαλό τους όλη η σοφία των αιώνων.[…]
Θα
΄ταν, παρόλα αυτά, λάθος αν πιστεύαμε
πώς ο κάθε βουλευτής έδειχνε πάντα μια τέτοια ελαφριά συνείδηση απέναντι στις ευθύνες
του. Το αντίθετο, οι περισσότεροι από πλάνη τους αναγκάζονταν να παίρνουν θέση
πάνω σε θέματα που αγνοούσαν κι αυτό φυσικά αδυνάτιζε λίγο – λίγο το χαρακτήρα τους.
[…]
Θα
παρατηρήσει κανείς χωρίς αμφιβολία, ότι είναι αλήθεια πως, ο κάθε βουλευτής δεν
κατέχει μιαν αρμοδιότητα που να εκτείνεται σε όλα τα ζητήματα, μολονότι ψηφίζει
με το κόμμα του, που καθοδηγεί τις πολιτικές του πράξεις. Κατά συνέπεια το
κόμμα έχει τις επιτροπές του που αποτελούνται από ανθρώπους πολύ πιο
φωτισμένους από κάθε ειδικό.
Από
πρώτη άποψη το επιχείρημα φαίνεται ατράνταχτο. Αλλά τότε μπαίνει ένα άλλο
ερώτημα: γιατί να εκλέγουμε πεντακόσιους ανθρώπους όταν μόνον μερικοί έχουν
αρκετή σοφία και ξέρουν τόσο πολλά ώστε να παίρνουν θέση πάνω στα πιο σοβαρά
γεγονότα;
Ο
δημοκρατικός κοινοβουλευτισμός μας δεν έχει σαν σκοπό την συγκέντρωση μερικών
σοφών ανθρώπων, αλλά τη σύνοδο ενός κοπαδιού μηδενικών που η καθοδήγησή τους σε
μια προκαθορισμένη κατεύθυνση θα ΄ναι πολύ πιο εύκολη[…].
Αλλά
μόνον αυτό το σύστημα είναι ο μοναδικός τρόπος που επιτρέπει σε όποιον κινεί τα
νήματα, να μείνει πίσω, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να πάρει μια θέση. Και τότε
κάθε καταστρεπτική απόφαση θα ξεφύγει από τους ώμους του πανούργου αυτού που
την πήρε, για να πέσει πάνω σε ολόκληρο το κόμμα που ανήκει.
Η
ευθύνη πρακτικώς δεν υπάρχει, γιατί μόνον σε ένα ορισμένο πρόσωπο μπορεί να
αποδοθεί κι όχι σε μια φλύαρη κοινοβουλευτική ομάδα.
Και
καταλήγει:
Ακόμη
αυτό το δημοκρατικό σχήμα έγινε αγαπημένο μόνο σε αυτό το είδος των ανθρώπων
που κινούνται με κρυφούς σκοπούς κι έχουν λόγους να φοβούνται, τώρα και πάντοτε
το φως. Μόνον οι Εβραίοι μπορούν να υποστηρίξουν ένα πολίτευμα τόσο βρώμικο και
τόσο δόλιο όσο αυτό.”
Συγνώμη
για το εκτενές κομμάτι από το βιβλίο που παράθεσα παραπάνω, αλλά ήθελα να
τονίσω πόσο πολύ μου έκανε εντύπωση η άποψή του για τον κοινοβουλευτισμό. Αυτά
τα έγραψε το 1922, όντας στη φυλακή. Στη σημερινή εποχή τα ίδια πιστεύουμε για
το κοινοβουλευτικό μας σύστημα. Δε συμφωνώ βέβαια μαζί του ότι το καθιέρωσαν οι
εβραίοι για τα δόλια σχέδιά τους, ούτε ότι το σύστημα αυτό δεν είναι καλό. Απλά
φταίνε οι ψηφισμένοι βουλευτές που το κατάντησαν σε αυτό το χάλι και οδηγούν τους
νέους να πιστεύουν ότι η ακροδεξιά θα «ξεβρωμίσει τον τόπο».
Σήμερα,
η Χρυσή Αυγή, αυτοπροσδιορίζεται ως λαϊκό- εθνικιστικό- αντιμνημονιακό πολιτικό
κόμμα. Πλασάρεται σαν ο μονόδρομος που θα λύσει τα προβλήματα όλων των
μικροαστών που ζούσανε το όνειρο του νεοπλουτισμού και ξαφνικά ξύπνησαν και
ανακάλυψαν ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες, οι κοινωνικά αδύναμοι, οι
αναρχικοί. Όταν ο Πάγκαλος είπε ότι μαζί τα φάγαμε, το είπε μετά λόγου γνώσης.
Αν κάποιος για παράδειγμα σκοτώσει έναν άνθρωπο και ο διπλανός του σκοτώσει
πέντε ανθρώπους, ο πρώτος είναι λιγότερο φονιάς από τον δεύτερο; Οι πολιτικοί μας έκλεψαν εκατομμύρια, αλλά κι
εμείς κλέβαμε σε φόρους, παίρναμε παράνομες συντάξεις, χτίζαμε αυθαίρετα
σπίτια. Φταίμε, όχι γιατί το κάναμε, αλλά γιατί ψηφίζαμε αυτούς που μας έμαθαν
ή έδειχναν ανοχή στο να κλέβουμε. Φτιάξαμε ένα κράτος που είναι κομματικό. Η
παροιμία «αν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη» είναι διαχρονική και θα ισχύει μέχρι να αποφασίσουμε να αλλάξουμε
πρώτα εμείς.
Αυτό όμως
δεν θα γίνει με τη Χρυσή Αυγή. Αυτό το εξάμβλωμα βρήκε ευκαιρία να ρίξει πάνω
του το μανδύα της νομιμοποίησης του κοινοβουλευτισμού και με αστείρευτο λαϊκισμό
να παρασύρει τα νέα παιδιά. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι αυτοί που λένε ότι θα
την ψηφίσουν, δεν γνωρίζουν τι πρεσβεύει. Είναι εναντίον των μεταναστών,
νόμιμων και παράνομων, εναντίον της ισότητας των δύο φύλων (η γυναίκα έχει
υποχρέωση και καθήκον να μεγαλώνει παιδιά και όχι να ζητάει εργασία), χαιρετάνε
φασιστικά, και πιστεύουν στην καθαρότητα της φυλής.
Ωστόσο
έχουμε δημοκρατία. Το σύστημα τους επιτρέπει να πάρουν μέρος στις εκλογές. Τώρα
που γράφω αυτό το κείμενο, δεν ξέρω τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας και το
ποσοστό αυτού του κόμματος. Δεν θα μου κάνει εντύπωση όμως αν δω να μπαίνουν
στη Βουλή. Και δεν θα μου κάνει καμιά απολύτως εντύπωση να «εκδημοκρατιστούν»
για να μπορέσουν να περάσουν με δόλιους τρόπους τις απόψεις τους και να
παραμείνουν. Το ίδιο κατάφερε η Λεπέν στη Γαλλία. Ας προσέξουμε.
Και
αυτό που πάντα πίστευα και πιστεύω ότι θα αποδειχτεί για άλλη μία φορά είναι
ότι ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΟΥΝ.
