Μια παλιά πασχαλινή ιστορία

Κάθε χρόνο λίγο πριν μπει η Μεγάλη Εβδομάδα, ο νους μου γυρίζει σε κάτι που έζησα το 2004. Παλιά ιστορία θα μου πείτε. Με μια διαφορά. Τη ζω κάθε χρόνο στην παραμικρή της λεπτομέρεια. Και κάθε χρόνο τα συναισθήματά μου γίνονται εντονότερα.

Μεγάλη Δευτέρα στο νοσοκομείο Γεννηματάς στην Αθήνα, ο γιος μου μπαίνει στο χειρουργείο για μια επέμβαση κυστεοεντεροπλαστικής. Η επέμβαση είναι δύσκολη και θα αλλάξει τη ζωή του γιου μου για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Οι ουρολόγοι χειρουργοί κόβουν κομμάτι εντέρου και το προσθέτουν στην κύστη για να μεγαλώσει και να ελαφρύνει τις πιέσεις που δέχεται το μοναδικό του νεφρό που έτσι κι αλλιώς υπολειτουργεί, με στόχο να καθυστερήσει η αιμοκάθαρση για μερικά χρόνια ακόμα. Και βεβαίως για όλη την υπόλοιπη ζωή του θα ουρεί μόνο με καθετήρα.

Η επέμβαση κράτησε 7 ώρες και όλα πήγαν κατ' ευχήν.. Την Μεγάλη Πέμπτη είδα ότι ήταν καλά και τον πίεσα να πάμε στην εκκλησία του νοσοκομείου (γίνονταν κανονικά όλες οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας) για να ανάψει ένα κερί. Τον έβαλα σε καροτσάκι με τα σωληνάκια που εξείχαν σκεπασμένα με ένα σεντόνι, και τον πήγα στην εκκλησία.

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι γνωρίζετε πώς είναι οι διάδρομοι των νοσοκομείων με τα σαμαράκια, καθώς και οι "στρωμένοι" δρόμοι στον περίβολο του νοσοκομείου. Καταταλαιπωρήθηκε και δεν τον άφησαν οι πόνοι για πάνω από μια βδομάδα. Τέλος πάντων....

Το Μεγάλο Σάββατο λίγο πριν την Ανάσταση, την ώρα που έψελνε ο παπάς το 'δεύτε λάβετε φως", έδωσα ένα παυσίπονο στο γιο μου για να κοιμηθεί και βγήκα στο μπαλκόνι του δωματίου για να ακούσω το Χριστός Ανέστη. Μόλις ξεκίνησαν να χτυπάνε χαρμόσυνα οι καμπάνες και ο παπάς να ψάλλει το Χριστός Ανέστη, μια συγκλονιστική κραυγή, ένα ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧ ξέσκισε την νύχτα και κάλυψε τις καμπάνες και τις ψαλμωδίες. Δυστυχώς από το μπαλκόνι είχα θέα και προς την εκκλησία και προς την είσοδο των επειγόντων του νοσοκομείου που εφημέρευε εκείνη τη νύχτα. Μια μάνα μόλις εκείνη τη στιγμή έμαθε από τους γιατρούς ότι ο γιος της 19 χρονών παλικαράκι σκοτώθηκε με το μηχανάκι του. Ταυτόχρονα, ανοίγει η πόρτα του δωματίου και ο εφημερεύων γιατρός της κλινικής φωνάζει με στεντόρεια και χαρούμενη φωνή "Χριστός Ανέστη στην μανούλα και το γιόκα της". Γυρίζω κλαμένη και τον κοιτάζω με ένα βλέμμα μίσους που θα το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Ελπίζω και εύχομαι ο γιατρός, ένας καταπληκτικός γιατρός, να το έχει σβήσει από τη μνήμη του.

Κάθε χρόνο εδώ και 8 χρόνια, θυμάμαι τις καμπάνες να χτυπάνε χαρμόσυνα, εγώ να παρακαλώ να γίνει γρήγορα καλά ο γιος μου και η χαροκαμένη μάνα να καλύπτει με την κραυγή της όλες τις αισιόδοξες σκέψεις που μου προκαλεί η Ανάσταση του Κυρίου. Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι το διάστημα που με κάνει να αμφιβάλλω για την πίστη μου, την αγάπη μου στο Θεό και για την φιλευσπλαχνία Του. Ελπίζω να μην σας κούρασα και να διαβάσατε μέχρι εδώ. Το έγραψα όχι για να αμφιβάλλετε κι εσείς αλλά για την δική μου ανακούφιση που ψάχνω εδώ και χρόνια.

0 σχολίασαν:

Δημοσίευση σχολίου