ΕΚΘΕΣΗ ΙΔΕΩΝ: ΤΙ ΨΗΦΙΣΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ.

Δεν θυμάμαι τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια να ζήσαμε στην Ελλάδα τέτοιες καταστάσεις που ένα δημοψήφισμα να γίνεται κάτω από την πίεση των συναισθημάτων του καθενός. Φυσικά δεν είχαμε κανένα δημοψήφισμα τα χρόνια αυτά για να γίνει σύγκριση. 

Η περιγραφή των συναισθημάτων είναι πολύ δύσκολη.  Άλλο να καταγράφεις ένα περιστατικό και εντελώς διαφορετικό να δώσεις στον άλλον να καταλάβει τα αισθήματα για ένα γεγονός.

Και το δημοψήφισμα ήταν ένα γεγονός που προκάλεσε πολλά και διαφορετικά.

Όταν το ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός, ένιωσα εθνική υπερηφάνεια.  Σκέφτηκα ότι ένας λαός που είναι στο άκρο της Ευρώπης και ουσιαστικά ο παρίας τα τελευταία χρόνια, ύψωσε το ανάστημά του εναντίον του κατεστημένου που έχει εδραιωθεί, εναντίον των λαών που θέλουν να μας δουν να σερνόμαστε παρακαλώντας για δάνειο για να μην πτωχεύσουμε. Αυτό το συναίσθημα κράτησε……….. πέντε δευτερόλεπτα.

Αμέσως μετά αναρωτήθηκα γιατί κάνει αυτό το δημοψήφισμα. Διαπραγματεύονται πέντε ολόκληρους μήνες, με δημιουργικές ασάφειες, με πήγαινε έλα στην Ευρώπη, με παλινωδίες που  έχουν φέρει ένα λαό στα όρια νευρικής κρίσης.  

Και έρχεται τώρα να ζητήσει από μένα, τον απλό πολίτη που δεν ξέρω από οικονομικά, που δεν ξέρω από πολιτικούς συσχετισμούς στην Ευρώπη, να διαλέξω. Το μόνο που γνωρίζω είναι το ζόρι που περνά η οικογένειά μου, το ζόρι που περνούν γνωστές μου οικογένειες, την τραγωδία να βλέπεις ανθρώπους να τρώνε από κάδους σκουπιδιών, την τραγωδία των αστέγων.

Από το 1989 που έχω δικαίωμα και υποχρέωση ψήφου, ποτέ δεν δίστασα να το κάνω. Το θεωρώ υπέρτατο καθήκον. Ένα δημοψήφισμα όμως φέρει μεγάλη ευθύνη στις πλάτες ενός πολίτη μιας χώρας. Άλλο πράγμα είναι να επιλέγεις ανάμεσα σε πολλά κόμματα, και αν θεωρείς ότι δεν σε εκφράζει ένα συστημικό, να ψηφίζεις ένα μικρό για να κάνεις τη δική σου μικρή επανάσταση, και άλλο πράγμα είναι να έχεις δύο επιλογές από τις οποίες εξαρτάται το μέλλον της οικογένειάς σου. Στο μυαλό μου κατηγόρησα τον πρωθυπουργό που με αναγκάζει να επιλέξω μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Με εξόργισε με το δίλημμα που μου έβαλε.

Ναι ή Όχι;

Σε τι;

Η μόνη λύση για να επιλέξω τι θα ψηφίσω είναι να διαβάσω τα δύο κείμενα που βάζει στο δημοψήφισμα. Το πρώτο απόλυτα κατανοητό. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Γιούνκερ, είναι μέτρα που έχει προτείνει η Ελληνική κυβέρνηση και τα επεξεργάστηκαν οι θεσμοί. Συμπλήρωσαν μόνο κάποιες επιπλέον παραμέτρους.  Το δεύτερο; Ψάχνω να το βρω στο διαδίκτυο. Κανένας δεν εξηγεί τι λέει το δεύτερο κείμενο. Κανένας βουλευτής, ούτε καν ο ίδιος ο πρωθυπουργός ή ο υπουργός των οικονομικών δεν μου εξηγεί τι συμβαίνει με αυτό το κείμενο.

Είναι το κείμενο περί βιωσιμότητας του χρέους. Δεν καταλαβαίνω πολλά. Έχει τρία σενάρια και από αυτά φαίνεται ότι για να μπορέσουμε να μειώσουμε το χρέος μας και να αρχίσουμε να έχουμε υποτυπώδη ικανότητα να βγούμε στις αγορές ως χώρα με αξιοπρέπεια θα πρέπει τα μέτρα για τα επόμενα χρόνια να είναι ακόμα πιο σκληρά. Και επειδή το θεωρώ δεδομένο κρίνοντας από μένα ότι δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα να πληρώσω περισσότερα, έχω φτάσει στο μη περαιτέρω, και αφού έχουν δείξει οι κυβερνώντες ότι δεν έχουν την πολιτική βούληση να ελέγξουν τους έχοντες και τους κατέχοντες, δεν θα υπάρξει καμιά απολύτως πιθανότητα να τα καταφέρουμε.

Σκέφτηκα μετά κόπων και βασάνων  ότι η πιο πιθανή επιλογή μου είναι το ΟΧΙ. 

Μέχρι και την παραμονή του δημοψηφίσματος διάβαζα κάθε άρθρο που έγραφαν τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία, προσπαθώντας να ελέγξω το θυμό μου, όχι απέναντι στους ξένους, αλλά απέναντι στους δικούς μας που μας έφεραν προ τετελεσμένων γεγονότων.  Έβλεπα τις διαδηλώσεις, διάβαζα και άκουγα στα κοινωνικά δίκτυα τους υποστηρικτές του ΝΑΙ και τους υποστηρικτές του ΟΧΙ, τα επιχειρήματά τους που τις περισσότερες φορές ήταν σαθρά λόγω των συναισθημάτων που διακατείχαν  τον καθένα.  Ωστόσο τους παραδεχόμουν γιατί επέλεξαν γρήγορα και έμειναν σταθεροί.

Σκεφτόμουν ότι το ΝΑΙ εμπεριέχει μια σταθερότητα, θα ξέρω τι θα έχω να αντιμετωπίσω, έτσι κι αλλιώς το ζούμε καθημερινά τα τελευταία χρόνια, από την άλλη εμπεριέχει και μια παγίδα. Δίνω το δικαίωμα να μου πουν ότι εγώ έκανα αυτή την επιλογή και δίνω συχωροχάρτι για όλα τα προηγούμενα μέτρα στις προηγούμενες κυβερνήσεις.  Και αν οι θεσμοί το εκλάβουν ως μια συμφωνία ότι μπορούν να ζητήσουν ότι θέλουν;

Δεν ρωτήθηκα τότε αν θέλω και αν μπορώ να ανταπεξέλθω, πώς θα το κάνω τώρα που βρίσκομαι σε ακόμα χειρότερη κατάσταση;

Ρώτησα νέους ανθρώπους που έχουν καθαρό μυαλό και δεν έχει διαβρωθεί από τα συνθήματα των περασμένων χρόνων. Που σκέφτονται πιο πρακτικά, αισθάνονται λιγότερο πιεσμένοι.

Μια κουβέντα που μου είπε κοπέλα από χώρα που είχε μέχρι πριν από λίγα χρόνια κομμουνιστικό καθεστώς, με έπεισε ότι το ΟΧΙ είναι η καλύτερη επιλογή. «Με το όχι μπορεί να υπάρξει και μια ελπίδα».

Και σκέφτομαι ότι με το ΟΧΙ δηλώνω στους εντός και τους εκτός ιθύνοντες ότι θέλω μια ανάσα. Ζητώ από τους Ευρωπαίους πολιτικούς να κοιτάξουν  έναν πολίτη αυτής της χώρας που εξαντλήθηκε οικονομικά και κοινωνικά, να εφαρμόσουν τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης όχι μόνο στο γράμμα τους αλλά και στο πνεύμα τους, ώστε να πάρω δύναμη να συνεχίσω τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Και φτάνω το πρωί στην κάλπη. Ακόμα κι εκεί, την ώρα που πιάνω το στυλό για να βάλω σταυρό, διστάζω.

Ποια είναι η λιγότερο κακή επιλογή τελικά;

Λίγες μόνο μέρες μετά αποδεικνύεται ότι το ΟΧΙ μου δεν άλλαξε κάτι. Το ότι ψήφισα ΟΧΙ, δεν έχει αλλάξει τελικά κανένα δεδομένο. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν έχουν εμπιστοσύνη στο λόγο μου, δεν έχουν εμπιστοσύνη στο ότι θα προσπαθήσω, και για αυτό φταίνε όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί μας όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τους πέρασαν το μοτίβο ότι ο Έλληνας δεν θέλει να διορθωθεί, ο Έλληνας θέλει να περνά καλά χωρίς κανόνες.

Κρίμα, γιατί θέλω κανόνες. Θέλω να ζω σε μια χώρα που να κοιτά κατάματα  τους υπόλοιπους Ευρωπαίους με υπερηφάνεια. 

ΤΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΑ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ

Άλλο ένα παλιό μου κείμενο που έγραψα πριν από τρία χρόνια και το καταχώνιασα στα πρόχειρά μου. Σήμερα, πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να το συμπληρώσω και να το αναρτήσω. Ίσως είναι καιρός να μελετήσουμε κάποιες παραμέτρους που δεν τις είχαμε δώσει ως τώρα μεγάλη σημασία. 

Στις 24 Μαίου του 2011 γίνεται η τακτική γενική συνέλευση του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων. Στο βήμα ανεβαίνει ο πρόεδρος Δημήτρης Δασκαλόπουλος και αφού αναφέρει όλα τα επώδυνα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση επί ένα χρόνο υπό καθεστώς μνημονίου, καταλήγει στην πεποίθηση ότι βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο από όπου ξεκινήσαμε-ένα βήμα πριν από τον γκρεμό. 

Βγάζει το συμπέρασμα μετά από την αναλυτική καταγραφή ότι η κρίση είναι οικονομική, αλλά το πρόβλημα είναι πολιτικό και κομματικό. 

Βγάζει μια κραυγή αγωνίας (θα έλεγα) ότι η κατάσταση είναι οριακή για την εθνική μας υπόσταση.  Η πρότασή του  είναι να γίνει δημοψήφισμα. Να αναλάβει η κοινωνία συνολικά τις ευθύνες της. Να τεθεί στο λαό το ερώτημα αν είναι διατεθειμένος να κάνει τις θυσίες που απαιτούνται για να μην κατέβει από το τρένο της Ευρώπης, ή να πορευτούμε πλέον μόνοι μας χωρίς βοήθεια από την Ευρώπη. [... Θέλει η κοινωνική πλειοψηφία να προκρίνει ένα δρόμο που μας οδηγεί στην εθνικά υπερήφανη εξαθλίωση;..]

το κείμενο της ομιλίας μπορείτε να το διαβάσετε κάνοντας κλικ ΕΔΩ:  

Δεν ξέρω αν ήταν συνεννοημένοι με τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να αναφερθεί ο πρόεδρος του ΣΕΒ στο δημοψήφισμα, ή άδραξε την ευκαιρία ο πρωθυπουργός να υπάρχει ψηφισμένος ένας νόμος ώστε όταν χρειαστεί να είναι έτοιμη η κυβέρνηση για δημοψήφισμα. 

Λίγους μόλις μήνες μετά, και συγκεκριμένα στις 24 Οκτωβρίου 2011 δημοσιεύτηκε το ΦΕΚ του νόμου 4023 με αριθμό 220 που καθόριζε όλα όσα απαιτούνταν για τη διενέργεια δημοψηφίσματος. 

Κάντε κλικ ΕΔΩ, για να διαβάσετε το ΦΕΚ. 

Από κει και πέρα οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Στις 26 Οκτωβρίου 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου γυρίζει με ένα τεράστιο πακέτο βοήθειας από τη σύνοδο κορυφής, στο οποίο όμως οι όροι είναι δυσβάστακτοι για την Ελλάδα. Ουσιαστικά ζητούν τον πλήρη έλεγχο του ελληνικού κράτους. Ο πρωθυπουργός ξέρει ότι θα δυσκολευτεί να το περάσει από το ελληνικό κοινοβούλιο, ενώ δεν είναι απίθανο να μην περάσει από τα κοινοβούλια των άλλων κρατών! 

Την Δευτέρα 31 Οκτωβρίου  ανακοινώνει την απόφασή του για δημοψήφισμα. Το ερώτημα θα είναι αν οι Έλληνες πολίτες αποδέχονται τη δανειακή σύμβαση συνοδευόμενη από τα παραρτήματα, δηλαδή τα σκληρά μέτρα. 

Την Τρίτη 1η Νοεμβρίου τα χρηματιστήρια και η αγορά ομολόγων καταρρέουν παγκόσμια. Δημιουργείται τέτοιος πανικός που είναι ανεξέλεγκτος.

Οι ξένοι ηγέτες τρελαίνονται! Την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου, οι ηγέτες ειδοποιούν τον πρωθυπουργό να παραστεί και να δώσει εξηγήσεις στη σύνοδο των G20 που γίνεται στις Κάννες. Εκεί του θέτουν το τελεσίγραφο: Ή ακυρώνετε το δημοψήφισμα, ή διεξάγετε ένα αμέσως με το ερώτημα: ναι ή όχι στο ευρώ. 

Ήταν η αρχή του τέλους της διακυβέρνησης Παπανδρέου. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Παρόλο που βγαίνοντας από τη σύσκεψη ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι το δημοψήφισμα θα γίνει, λίγες ώρες μετά στην επιστροφή του στην Ελλάδα, ήξερε ότι τον είχαν ήδη ξηλώσει από την πρωθυπουργία. Ήξερε ότι μέχρι να διεξάγει το δημοψήφισμα, οι ελληνικές τράπεζες θα κατέρρεαν από τις μαζικές αναλήψεις, και οι Ευρωπαίοι θα είχαν ήδη πάρει τα μέτρα τους ώστε να μην έχουν μη αναστρέψιμα προβλήματα. 

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Κάθε χρόνο ο πρόεδρος του ΣΕΒ στη γενική συνέλευση διαπιστώνει ότι τα μνημόνια δεν βοήθησαν καθόλου την πραγματική οικονομία, αντίθετα τη ρίχνουν όλο και πιο βαθιά στην ύφεση. Οι πολιτικοί μας πιέζονται και υπογράφουν μνημόνια για καινούρια πακέτα βοήθειας, που ουσιαστικά είναι δάνεια χωρίς αντίκρυσμα. Ο λαός που ζει υπό συνθήκες φτώχειας και πλήρους υποτέλειας, έχει χάσει την αισιοδοξία του. 

Και αναδύεται το καινούριο πολιτικό προσωπικό που ίσως δώσει μια ελπίδα στον βασανισμένο λαό. Ο Σύριζα, με έναν αρχηγό με καθαρό πρόσωπο που δεν έχει ως τώρα "λερωθεί" από τη βρώμα των υπολοίπων πολιτικών. 

Και αφού και αυτός δοκιμάζει να κλείσει μια πιο βιώσιμη συμφωνία υπέρ του ελληνικού λαού, και βλέπει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρει, είτε γιατί οι ξένοι ηγέτες αντιδρούν στην προοπτική μιας αριστερής κυβέρνησης με διαφορετικό ιδεολογικό προσανατολισμό στους κόλπους μιας φιλελεύθερης Ευρώπης, είτε γιατί μέσα στην πενταετία που έχει περάσει έχουν καταφέρει να διασφαλίσουν τις τράπεζές τους από τα ελληνικά τοξικά ομόλογα, είτε τέλος θέλουν να δείξουν στους υπόλοιπους Ευρωπαϊκούς λαούς ότι καμιά χώρα δεν μπορεί να τα βάλει με τους ισχυρούς αυτής της γης, αποφασίζει να προχωρήσει σε δημοψήφισμα. 

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν ασκούν πια την πίεση που άσκησαν απέναντι στον Παπανδρέου. Έχουν κάνει όλα τα σχέδια ώστε να κρατήσουν όρθια την Ευρωζώνη, και να πετάξουν στο καλάθι των αχρήστων την Ελλάδα. 

Το δικό μου σχόλιο: Η ιστορία άμεσα θα δείξει αν η κίνηση αυτή του Τσίπρα θα του βγει ή ο ελληνικός λαός θα μπει  σε αχαρτογράφητα μονοπάτια χωρίς να γνωρίζει πού οδηγούν.