Εδώ και 4 χρόνια που ξεκίνησε η κρίση στην Ελλάδα συνεχώς ακούω σε παρέες την έκφραση που χρησιμοποίησα στον τίτλο. Επίσης διατυπώνεται η άποψη ότι επί Παπαδόπουλου ο κόσμος δεν πεινούσε, διαφθορά δεν υπήρχε, όλη η Ελλάδα γέμισε με έργα που τα χρειαζόταν και τέλος, ότι ο Παπαδόπουλος πέθανε φτωχός. Επίσης, λίγες μέρες νωρίτερα ακούσαμε στην τηλεόραση τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής να λέει ότι το χέρι είναι τεντωμένο ψηλά ανοικτό, γιατί αυτοί δεν τρώνε τίποτα.
Με την ευκαιρία των σημερινών σκανδάλων αποφάσισα να ψάξω στα ιστορικά ντοκουμέντα της εποχής, αν έβρισκα τέτοια. Ψάχνοντας, έβγαλα το εξής συμπέρασμα: σκάνδαλα υπήρξαν πολλά, από τα πολύ light όπως θα λέγαμε σήμερα στην καθομιλουμένη ελληνική γλώσσα, μέχρι τα πολύ σοβαρά που προκάλεσαν οικονομικό μακελειό ως τις μέρες μας. Πάντως τώρα ξέρω από πού πήραν τις κατευθύνσεις οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης για να οδηγηθούμε όλα αυτά τα χρόνια στη δίνη της διαφθοράς.
Τα πιο μικρά σκάνδαλα που αξίζει να τα αναφέρω επιγραμματικά, είναι η αύξηση των απολαβών του πρωθυπουργού και των υπουργών, καθώς και την θέσπιση των εκτός έδρας με τον Α.Ν. 5 του 1967, το διορισμό του συγγενικού περιβάλλοντος των πραξικοπηματιών, χορηγήσεις δανείων στους ημέτερους που ήταν είτε επισφαλή είτε χαριστικά και επιβάρυναν τις κρατικές τράπεζες, τη στεγαστική αποκατάσταση όλων των στρατιωτικών που "διαδραμάτισαν εξέχοντα ρόλο στο πραξικόπημα", η καλή ζωή με ακριβούς γάμους στο εξωτερικό, ακριβές γκαρνταρόμπες και πανάκριβα έπιπλα και αντικείμενα στα σπίτια τους (σας θυμίζει κάτι;), και τέλος το χαρακτηριστότερο όλων ήταν ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Με το Ν.Δ. 802 της 30ης Δεκεμβρίου του 1970 η δίωξη υπουργού ή υφυπουργού μπορούσε να γίνει μόνο με απόφαση των συναδέλφων τους. Συμπληρωματικά στο νόμο αναφερόταν ότι όλα τα εγκλήματα για τα οποία δεν ασκήθηκε ποινική δίωξη μέχρι την ημέρα σύγκλισης της επόμενης Βουλής ήταν αυτόματα παραγεγραμμένα.
Βεβαίως τα μεγάλα σκάνδαλα δεν έλειψαν. Το πιο χαρακτηριστικό ήταν η εξαγγελία ανέγερσης ενός μνημειώδους ναού του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια. Σύμφωνα με την εξαγγελία αυτή του Παπαδόπουλου, ήταν η εκπλήρωση της υπόσχεσης της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης του 1829 προς το Θεό στην περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας. Για το εγχείρημα αυτό συστήθηκε μια Ανώτατη Επιτροπή και ένα Γνωμοδοτικό Συμβούλιο. Στις δύο αυτές επιτροπές μετείχαν από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς, μέχρι πρυτάνεις και καθηγητές πανεπιστημίων, δηλαδή όλη η πολιτική και πνευματική ηγεσία της χώρας. Σε απόσπασμα από την "Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων" στις 3 Ιουνίου 1973 αναφέρεται ότι "Ο Ναός του Σωτήρος Χριστού, αφενός μεν υλοποιεί την υπόσχεσιν που έδωσε το Έθνος προς τον Θεό, και αφετέρου θα αποτελέση μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό". Προκηρύχτηκαν 3 διαγωνισμοί με χρηματικά ποσά οι οποίοι κηρύχτηκαν άγονοι. Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, ο τελικός απολογισμός για το έργο, έδειξε ότι στο Ταμείο είχαν εισρεύσει 456 εκατομμύρια και είχαν δαπανηθεί για μελέτες και απαλλοτριώσεις τα 406 εκατομμύρια, χωρίς να υπάρξει ούτε ένα σχέδιο!
Η πρώτη μεγάλη σύμβαση υπογράφηκε ένα μήνα μετά το πραξικόπημα στις 15 Μαΐου 1967 με την αμερικανική πολυεθνική εταιρία Litton, για την οικονομική ανάπτυξη ορισμένων περιοχών της Κρήτης και της Δυτικής Πελοποννήσου. Η σύμβαση είχε προταθεί το 1966 από τον Μητσοτάκη (με την κυβέρνηση των αποστατών), αλλά δεν τόλμησαν να την ψηφίσουν. Σύμφωνα με τη σύμβαση η εταιρία θα έφερνε 800.000.000 δολάρια σε επενδύσεις, και η ίδια θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που θα έκανε, συν 11% κέρδος, συν 2% προμήθεια επί των κεφαλαίων που θα έφερνε. Πήρε προκαταβολή από το ελληνικό κράτος το ποσό του 1.200.000 δολαρίων. Η σύμβαση λύθηκε τον Οκτώβρη του 1969 με καταβολή από το δημόσιο των δαπανών της εταιρίας συν το 11%. Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι "αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ εξωτερικής βοήθειας τας προσπαθείας για την ανάπτυξιν".
Η σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας οδού το 1969 με τον αμερικανό εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ, ήταν άλλο ένα παράδειγμα επαχθούς διασπάθησης του δημόσιου χρήματος. Το κράτος έβαλε τα 45 από τα 150.000.000 δολάρια του έργου, 80.000.000 ομόλογα για διευκόλυνση του εργολάβου και εγγύηση των δανείων του. Το έργο θα το έκαναν έλληνες εργολάβοι και ο αμερικάνος θα κανόνιζε για τις μελέτες και τα δάνεια. Τελικά, ο Μακντόναλντ έφυγε τσεπώνοντας 4.800.000 δολάρια συν 33.400.000 σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου και το κράτος χρεώθηκε με 1.500.000.000 δολάρια.
Η επένδυση του διυλιστηρίου της ESSO στη Θεσσαλονίκη από τον ελληνοαμερικάνο Τομ Πάππας το 1962 είχε καταγγελθεί ως ιδιαίτερα προνομιακή. Επί χούντας απαλλάχτηκε από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις για ανέγερση έξι αγροτοβιομηχανικών μονάδων και του έδωσε άδεια για το εργοστάσιο της Coca Cola. Επίσης η χούντα μέσω του Τομ Πάππας ενίσχυσε τον προεκλογικό αγώνα του Νίξον με 549.000 δολάρια.
Το άλλο μεγάλο σκάνδαλο ήταν η παραχώρηση ενός τρίτου διυλιστηρίου. Για αυτό έριζαν Βαρδινογιάννης, Λάτσης, Ωνάσης, Νιάρχος και Ανδρεάδης. Ο Παπαδόπουλος ήθελε να δοθεί το διυλιστήριο στον Ωνάση (στου οποίου τη βίλα στο Λαγονήσι διέμενε έναντι συμβολικού ενοικίου), ενώ ο Μακαρέζος ήθελε να δοθεί στον Νιάρχο. Τελικά ο Ωνάσης αποχώρησε, το τρίτο διυλιστήριο μοιράστηκε ανάμεσα σε Λάτση και Ανδρεάδη και παραχωρήθηκε ένα τέταρτο στον Βαρδινογιάννη . Όλα αυτά το 1972.
Μια παραχώρηση που ξέρω από τους γονείς και τους συγγενείς μου είναι το Πόρτο Καρράς στον Νέο Μαρμαρά. Ένα χωριό το οποίο φτιάχτηκε από μικρασιάτες, και στην άκρη του είχε έλη. Η χούντα παραχώρησε την τεράστια έκταση στον Γιάννη Καρρά, ο οποίος έφτιαξε 2 ξενοδοχειακές μονάδες, γήπεδα γκολφ, και τους αμπελώνες για παραγωγή κρασιού. Όλη η περιοχή γνώρισε ανάπτυξη λόγω της μεταφοράς ρεύματος και της κατασκευής δρόμων. Σε εκείνη την περιοχή δεν θα ακούσει κανείς κακιά κουβέντα για τους πραξικοπηματίες.
Το μόνο σκάνδαλο για το οποίο υπήρξε δίκη και καταδικαστική απόφαση ήταν το λεγόμενο "σκάνδαλο των κρεάτων". Πήγε στο δικαστήριο γιατί ο Ιωαννίδης είχε θέσει σε παύση τον Παπαδόπουλο και κατ΄ οίκον περιορισμό και ήθελε να δείξει τη σαπίλα των παπαδοπουλικών. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο πρώην υφυπουργός εμπορίου Μιχάλης Μπαλόπουλος και ο γενικός διευθυντής του υπουργείου Ζαφείρης Παπαμιχαλόπουλος κατηγορούνταν για δωροληψία κατά συρροήν από μεγαλέμπορους της Ροδεσίας για την απόκτηση μονοπωλιακών προνομίων στην εισαγωγή κρέατος από την Αργεντινή. Για ένα διάστημα είχε απαγορευτεί και η διάθεση ελληνικού κρέατος στην αγορά για να καταναλωθεί το μαύρο κρέας που είχαν εισαγάγει με γραπτή εντολή του Παττακού η οποία και αναγνώστηκε στο δικαστήριο. Και φυσικά το κρέας που διατίθεντο στην αγορά ήταν με "καπέλο". Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε σε τριάμισυ χρόνια κάθειρξη, τα οποία μετά από έφεσή του το 1976 έγιναν μόλις 14 μήνες!
Ο Μπαλόπουλος έμεινε στην ιστορία για το γνωστό "μπαλόσημο", για όσο διάστημα ήταν γραμματέας του ΕΟΤ, και στα γήπεδα αν κάποιος παίχτης δεν έπαιζε καλά τον αποκαλούσαν "κρέας της Αργεντινής" ή "βόδι του Μπαλόπουλου".
Μετά από όλα αυτά που βρήκα ψάχνοντας και τα μοιράζομαι μαζί σας, βγάζω ένα και μόνο συμπέρασμα: Φυσικά και δεν χρειαζόμαστε Παπαδόπουλο. Ότι ήταν να διδάξει, πρόλαβε και το δίδαξε στους πολιτικούς που κυβέρνησαν από το 1974 μέχρι και σήμερα. Η διαφορά είναι ότι τότε ότι έκαναν ήταν υπό καθεστώς χούντας, ενώ ότι έχουν κάνει από το 1974 μέχρι και σήμερα είναι υπό καθεστώς υποτυπώδους δημοκρατίας. Ίσως αν υπήρχε κάποιου είδους ενημέρωση για τα γεγονότα εκείνης της εποχής και δεν καλύπτονταν τα πάντα από τις φριχτές αποκαλύψεις για τα βασανιστήρια και την πολύνεκρη καταστολή των διαδηλώσεων του 1973, να μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τα σημάδια της διαφθοράς των δημοκρατικά εκλεγμένων πολιτικών μας και να προλαβαίναμε να κάνουμε κάτι πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο.
