ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ !

Έτος 1958.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που ηγείται της ΕΡΕ, μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις με το κόμμα των Φιλελευθέρων, αποφασίζει να φέρει καινούριο εκλογικό νόμο ενισχυμένης αναλογικής. Ο νόμος 3822 δημοσιεύεται στο ΦΕΚ 45 στις 31 Μαρτίου 1958. Σύμφωνα με αυτόν, τα δύο πρώτα κόμματα θα πάρουν επιπλέον έδρες στην δεύτερη κατανομή. Ο στόχος είναι να περιθωριοποιήσουν την ΕΔΑ, που ατυχώς πίστευαν ότι θα ήταν το τρίτο κόμμα. 

Ο μόνος που εξέφρασε τη διαφωνία του και επεσήμανε τους κινδύνους για το κόμμα των Φιλελευθέρων ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Από την ΕΡΕ αρνήθηκαν να ψηφίσουν το νόμο δύο υπουργοί του Καραμανλή, οι Γεώργιος Ράλλης και Παναγής Παπαληγούρας, τους οποίους ακολούθησαν άλλοι 13 βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Ο Καραμανλής τους αιφνιδιάζει όλους και προκηρύσσει εκλογές για τις 11 Μαΐου 1958.

Τελικά οι αντιδρώντες είχαν δίκιο. Το "φάντασμα" της αριστεράς θα πλανιόταν εννιά χρόνια μετά πάνω από το "κανονικό" θεσμικό πλαίσιο που είχε παγιωθεί τα προηγούμενα χρόνια. Η ΕΔΑ παίρνει τις περισσότερες έδρες στην ιστορία της και γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση.

Η πολιτική στρατηγική του Καραμανλή κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου στηρίχτηκε πάνω σε τρεις άξονες: ασφάλεια, σταθερότητα, ανάπτυξη. Γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα δεν έχει τις δυνατότητες για να εφαρμόσει μόνη της το πλαίσιο αυτό, καταθέτει τον Ιούνιο του 1959 αίτηση για σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. 

Ο Καραμανλής πίστευε ότι η ένταξη στην Κοινότητα μόνο οφέλη θα πρόσφερε στην Ελλάδα. Θα συνέβαλε στην ανάπτυξη και στον εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας. Θα σταθεροποιούσε το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα στη χώρα μας. Θα ενίσχυε την διαπραγματευτική δύναμη της χώρας μας έναντι της απειλής των συνόρων από την Τουρκία. 

Οι διαπραγματεύσεις δεν ήταν καθόλου εύκολες. Βασικό ρόλο είχαν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο Ξενοφών Ζολώτας (ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος) και ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου. Το Εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών απαιτούσε από τους διαπραγματευτές να μην υποχωρήσουν "από τις κόκκινες γραμμές" που είχαν τεθεί από την αρχή. 

Τελικά, δύο χρόνια μετά, υπογράφεται η Συμφωνία Σύνδεσης Ελλάδας-ΕΟΚ. 

Η ΕΔΑ αντιδρά σφοδρά, οι εφημερίδες πανηγυρίζουν την συμφωνία σύνδεσης, και αφιερώνουν μονόστηλα για την ανακοίνωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η ανακοίνωση έχει ως εξής: Η ΕΔΑ δι' ανακοινώσεώς της χαρακτηρίζει την υπογραφήν της συμφωνίας με την ΕΟΚ ως νέαν αντεθνικήν ενέργειαν της κυβερνήσεως της υποτελείας, ολεθρίαν δια το παρόν και το μέλλον του τόπου, ένα νέον βήμα υποδουλώσεως εις τους ξένους ιμπεριαλιστάς. Δια της συμφωνίας αυτής, συνεχίζει η ανακοίνωσις, η χώρα μας παραδίδεται αλυσοδεμένη εις τα συμφέροντα των μονοπωλίων της Δυτικής Ευρώπης και κυρίως της Δ. Γερμανίας, με ανυπολογίστους καταστρεπτικάς συνεπείας δια την εθνικήν μας οικονομίαν, το βιοτικόν επίπεδον του λαού, τας λαϊκάς ελευθερίας, την ανεξαρτησίαν και αυτήν την εθνικήν μας υπόστασιν. Προ των κινδύνων αυτών, η ΕΔΑ καλεί τον λαόν εις αγώνα δια την ανατροπήν της καταστρεπτικής συμφωνίας και την αποτίναξιν του ζυγού της υποτελείας που επιβάλλουν οι ανάξιοι κυβερνήται του

Η συμφωνία πάγωσε εξαιτίας της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα και επανενεργοποιήθηκε μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας τον Ιούλιο του 1974.

Τον Ιούνιο του 1975 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής καταθέτει εκ νέου αίτηση ένταξης στην ΕΟΚ. Σύμφωνα με το άρθρο 237 της συνθήκης της Ρώμης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έπρεπε να διατυπώσει τη γνώμη της. Όλοι βρέθηκαν προ εκπλήξεως, καθώς η γνωμοδότηση τόνιζε ότι η απάντηση στην αίτηση έπρεπε να είναι σαφώς θετική, έπρεπε να υπάρξει μια προενταξιακή μεταβατική περίοδος για να γίνουν οι αναγκαίες οικονομικές μεταρρυθμίσεις. 

Ο Καραμανλής τότε έκανε άμεσα παρέμβαση προς τους ηγέτες των κρατών των χωρών μελών, και ιδιαιτέρα προς τους ηγέτες της Γερμανίας και της Γαλλίας. Η γνωμοδότηση απορρίφθηκε και τον Ιούλιο του 1976 ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις οι οποίες κατέληξαν σε συμφωνία τον Μάιο του 1979. 

Στις 28 Μαΐου του 1979 υπογράφεται στο Ζάππειο η Πράξη Προσχώρησης στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα την οποία επικυρώνει το Ελληνικό Κοινοβούλιο ένα μήνα μετά. 

Η συμφωνία είχε πολλά συνημμένα πρωτόκολλα με αντικείμενο τα προβλήματα της Ελληνικής Οικονομίας. Ένα από αυτά ήταν η χρηματοδοτική βοήθεια με στόχο την οικονομική ανάπτυξη και την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού. 

Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων χορήγησε στην Ελλάδα υπό μορφή δανείου το ποσό των 125.000.000 δολαρίων υπό μορφή δανείου για πέντε χρόνια. 

Η Ελλάδα έγινε πλήρες και ισότιμο μέλος της ΕΟΚ την 1η Ιανουαρίου 1981 και τότε έπαψε και η ισχύς της συμφωνίας ένταξης. 

Το διάγγελμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ.
https://www.youtube.com/watch?v=lFU8JWqpC_U

Η ΤΡΕΛΑ ΠΑΕΙ.............. ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ

Ο σύλλογος εθελοντισμού  "Δίανθος" διοργάνωσε περιηγητική εκδρομή στην Αγριλέζα στο λόφο Μιχάλη. Ένα μέρος που είναι σχετικά προσβάσιμο, αλλά δεν επιλέγεται εύκολα για μια βόλτα στο βουνό. Όταν όμως έχεις καλή παρέα.......

Το πρωί ο ήλιος δεν κατάφερνε να φανεί πίσω από την υγρασία. Χάθηκε μέχρι και η Μακρόνησος! Σημάδι ότι η μέρα θα ήταν πολύ ζεστή.

Ποιος ξεκινά να περπατήσει στο βουνό για ένα τρίωρο; Κι όμως! Βρεθήκαμε έντεκα άτομα που επιλέξαμε να κάνουμε αυτόν τον περίπατο στη φύση. Ο ήλιος τελικά κατάφερε να βγει και να "σπάσει" αυτή τη μούχλα, και ήδη στις 9 το πρωί αρχίσαμε να ζεσταινόμαστε. 

Το μονοπάτι εμφανές, δεν δυσκολευτήκαμε στην αρχή της πορείας. Ένα μονοπάτι που χαράκτηκε στα αρχαία χρόνια για να περνούν οι εργάτες και να δουλεύουν στα ορυχεία της περιοχής και από τον ίδιο δρόμο μεταφέρονταν τα μεταλλεύματα στα πλυντήρια που είναι διάσπαρτα στην περιοχή. 

Στο δρόμο συναντήσαμε μια δεξαμενή συλλογής νερού για το πλύσιμο των μεταλλευμάτων. Η χρήση του τώρα πια είναι.... κάδος μπάζων! 

Η περιοχή ονομάζεται Αγριλέζα. Η ονομασία της προφανής, λόγω των αγριελιών που ευδοκιμούν σε όλο το λόφο. 

Διασχίσαμε το μονοπάτι που χαράκτηκε τα νεότερα χρόνια, δηλαδή μετά το 1865 που ξαναάνοιξαν οι στοές επί Κορδέλα, ενώ αποφύγαμε το αρχαίο μονοπάτι. Ωστόσο μισή ώρα μετά τα δύο μονοπάτια διασταυρώνονται χωρίς να το καταλάβει ο περιηγητής! Η αγριελιά κατά έναν παράξενο τρόπο είναι το σημείο της διασταύρωσης και το ορόσημο που δείχνει την ένωση των δύο μονοπατιών. 

Μια πέτρα που συναντήσαμε στον περίπατο έχει χαραγμένο με  χαρακτήρες έναν αριθμό. Θα ήθελα πραγματικά να μάθω από τους αρχαιολόγους το πότε χαράκτηκε και τι νούμερο είναι! 

Η επόμενη δεξαμενή που συναντήσαμε ήταν πολύ μεγάλη. Η δροσιά που είχε γύρω λόγω των δέντρων που την περιβάλλει είναι εντυπωσιακή. Η  δεξαμενή έχει διπλά τοιχώματα και σκαλοπάτια που αντέχουν στο χρόνο με τα οποία κατέβαιναν για να συλλέξουν το νερό που χρειάζονταν.  Η δεξαμενή αυτή είναι καθαρή από σκουπίδια γιατί δεν είναι προσβάσιμη σε αυτοκίνητα όπως η πρώτη που συναντήσαμε. 

Λεπτομέρεια. Τα σκαλοπάτια είναι χτισμένα στον αέρα! 

Μια χαρουπιά γεμάτη χαρούπια φυτρώνει δίπλα της. 

Στα ριζά του λόφου συναντάμε το πλυντήριο που χρησιμοποιούσαν για το πλύσιμο των μεταλλευμάτων. Η περιγραφή για το πώς γινόταν ήταν εντυπωσιακή. Το νερό κυλούσε στα σχηματισμένα αυλάκια, πέρναγε το μετάλλευμα, ένας εργάτης πατούσε πάνω στην πέτρα που εξείχε και με τα χέρια του μάζευε τα χρήσιμα που ξεπλένονταν και τα έβαζε σε λεκάνες, οι οποίες με την πάροδο του χρόνου έχουν χαθεί. Βέβαια, η φαντασία μπορεί να συμπληρώσει όλες τις εικόνες που λείπουν από την πραγματική εικόνα. 

Και ξαφνικά μπροστά μας εμφανίζεται ένα οργωμένο χωράφι! Σε όλους έκανε εντύπωση το γεγονός ότι πάνω στο λόφο, σε μια ισάδα του, μέσα στον εθνικό δρυμό, υπάρχει ένα χωράφι. Ο αρχηγός της ομάδας μετά από ερώτηση, μας ενημέρωσε ότι το κομμάτι αυτό ανήκει σε κάτοικο της Κερατέας, ο οποίος έχει τίτλους ιδιοκτησίας από το 1880. Τι πιο φυσικό θα ήταν να  γίνει απαλλοτρίωση του κομματιού από το κράτος και να δώσει στον κάτοχό του ένα άλλο κομμάτι σε ένα άλλο μέρος; Τι λέω τώρα;;;;; 

Το επόμενο σημείο που επισκεφτήκαμε στην πορεία μας ήταν ένα περιφραγμένο κομμάτι γης. Όταν ήταν υπουργός πολιτισμού ο Λιάπης, ενημερώθηκε από τον βουλευτή Βασίλη Οικονόμου ότι βρέθηκε στην περιοχή της Σούριζας μια δεξαμενή μεγάλης αρχαιολογικής αξίας. Τότε έβγαλε κονδύλι για να περιφραχτεί η περιοχή ώστε να προστατευτεί. Ναι καλά. Η πόρτα εισόδου είναι γκρεμισμένη και προσβάσιμη. Ωστόσο, δεν μπορούν να πλησιάσουν φορτηγά να πετάξουν μπάζα μέσα και αυτό είναι το ευχάριστο. 

Η δεξαμενή αυτή έχει την ιδιαιτερότητα ότι έχει τριπλά τοιχώματα γιατί η μισή είναι υπέργεια! Σώζεται το σκαλοπάτι στο οποίο πατούσαν οι εργάτες για να συλλέξουν το νερό με τους κουβάδες, καθώς και τα σκαλοπάτια με τα οποία κατέβαιναν στο κάτω μέρος της. Τα δοκίμασα, είναι πολύ στερεά, και αν δεν φοβόμουν για φίδια, θα κατέβαινα μέχρι τον πάτο της για να δω το βάθος που το σκεπάζουν τα χόρτα. 

Στη διαδρομή συναντήσαμε και μια στοά η οποία έχει κλείσει με την πάροδο των χρόνων από την κατάρρευση των πλακών, καθώς και ένα πηγάδι στο οποίο όλοι πετάνε και από μια πέτρα, με συνέπεια και να έχει νερό, όταν ρίχνεις την πέτρα πέφτει πάνω στις άλλες οπότε ακούγεται ο υπόκωφος θόρυβος του πηγαδιού που είναι στερεμένο! 

Πέρα όμως από τους αρχαιολογικούς θησαυρούς που είδαμε κατά τη διάρκεια του περιπάτου αυτού, το τοπίο αυτό έχει και την φυσική του ομορφιά. Η  περιοχή κάηκε σχεδόν όλη το 2000, και από τότε ξανακάηκε αρκετές φορές. Η φύση φυσικά εκδικείται την ανθρώπινη παρέμβαση. Τα μονοπάτια έχουν αρχίσει και εξαφανίζονται καθώς κατεβαίνουν πέτρες και χώματα εξαιτίας των βροχών του χειμώνα. Επίσης τα δέντρα θέλουν πολλά χρόνια για να ξαναμεγαλώσουν και να γίνει η περιοχή Εθνικός Δρυμός ενώ είναι χαρακτηρισμένος έτσι. 

Επιτέλους ας σταματήσουμε να  ενοχλούμε τη φύση με τις παρεμβάσεις μας για να μας ανταμείψει με τις ομορφιές της. 

Απόγονος του Κέδρου του Λιβάνου: 

Λίγα δέντρα ξεχωρίζουν από το ύψος τους καθώς τα περισσότερα που έχουν φυτρώσει μετά τη φωτιά είναι πουρνάρια. 

Η αγριελιά έχει πάρει τη φορά του ανέμου. Λογικό, δεν προστατεύεται από πουθενά.

Το μωρό χελωνάκι μπήκε στο καβούκι του μόλις αντιλήφθηκε την ανθρώπινη παρουσία.

Και ήρθε η ώρα να πάρουμε το μονοπάτι της επιστροφής. Εδώ θα μπορούσε να μπει ένα κουίζ: Βρείτε το μονοπάτι! Αν κάποιος δεν γνωρίζει την περιοχή, προχωρώντας θα βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδα. Πρέπει να έχεις περπατήσει το μέρος ή να έχεις έναν οδηγό για να γλιτώσεις τον κίνδυνο να βρεθείς να κατρακυλάς στις πλαγιές του λόφου! 

Φυσικά αυτός που ξέρει το συντομότερο και τον απλούστερο δρόμο μας περιμένει κάτω από τη δροσιά ενός δέντρου να διασχίσουμε με αγωνία το μονοπάτι!

Και ξαφνικά μπροστά μας βρεθήκαμε στο φαράγγι της Σούριζας. Ένα φαράγγι, με ένα φράγμα που χωρίζει την περιοχή σε ανατολική και δυτική. Αρχαίες κατασκευές που φυσικά με την πάροδο του χρόνου καταστρέφονται σιγά σιγά αν δεν γίνει μια άμεση παρέμβαση υποστήλωσης. 

Και μπήκαμε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής για την επιστροφή στην αφετηρία. Διασχίσαμε το τεχνητό φαράγγι  που φτιάχτηκε μετά το 1865 για να περνά το τρένο που κουβαλούσε τα μεταλλεύματα που μάζευαν από την περιοχή. Το τρένο έφτανε μέχρι και το Λαύριο! Στις πέτρες φαίνονται τα σημάδια από τα τρυπάνια που χρησιμοποιούσαν για να ανοίξουν τρύπες να βάλουν τα φουρνέλα της εποχής για να ανατινάξουν τους βράχους. 

Λίγο πριν το τέλος, φτάνουμε στη δεξαμενή που έχει βάλει η πυροσβεστική για να έχει πρόσβαση σε νερό σε περίπτωση πυρκαγιάς. Μετά από έλεγχο, βλέπουμε ότι είναι γεμάτη κατά το 1/3 και ο πρόεδρος του Δίανθου σκοπεύει να ενημερώσει την Πυροσβεστική ώστε να γίνει άμεσα η αναπλήρωση. 

Η βόλτα μας κάπου εδώ τελειώνει. Η παρέα ευχάριστη, όλων των ηλικιών, κανένας δεν δείχνει κουρασμένος παρόλη τη ζέστη και τη δυσκολία της διαδρομής σε κάποια σημεία. 

Προτείνω σε παρόμοιες δράσεις, με κατάλληλη ενδυμασία και παπούτσια να ακολουθήσουν κι άλλοι συμπολίτες μας. Αξίζει να γνωρίσουμε το φυσικό μας περιβάλλον καθώς και την ιστορία του Λαυρίου, αρχαία και νεότερη που συναντώνται μέσω των αρχαίων αποτυπωμάτων που διασώθηκαν κατά τη διάρκεια των αιώνων. 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον πρόεδρο του συλλόγου "Δίανθος" Νίκο Βαφειάδη, που ήταν ο οδηγός μας καθώς και πολύ καλά ενημερωμένος και μας μετέφερε  όλες τις πληροφορίες για τις αρχαιότητες της περιοχής.