Ε, ΡΕ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ(;)

Εδώ και 4 χρόνια που ξεκίνησε η κρίση στην Ελλάδα συνεχώς ακούω σε παρέες την έκφραση που χρησιμοποίησα στον τίτλο. Επίσης διατυπώνεται η άποψη ότι επί Παπαδόπουλου ο κόσμος δεν πεινούσε, διαφθορά δεν υπήρχε, όλη η Ελλάδα γέμισε με έργα που τα χρειαζόταν και τέλος, ότι ο Παπαδόπουλος πέθανε φτωχός. Επίσης, λίγες μέρες νωρίτερα ακούσαμε στην τηλεόραση τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής να λέει ότι το χέρι είναι τεντωμένο ψηλά ανοικτό, γιατί αυτοί δεν τρώνε τίποτα.

Με την ευκαιρία των σημερινών σκανδάλων αποφάσισα να ψάξω στα ιστορικά ντοκουμέντα της εποχής, αν έβρισκα τέτοια. Ψάχνοντας, έβγαλα το εξής συμπέρασμα: σκάνδαλα υπήρξαν πολλά, από τα πολύ light όπως θα λέγαμε σήμερα στην καθομιλουμένη ελληνική γλώσσα, μέχρι τα πολύ σοβαρά που προκάλεσαν οικονομικό μακελειό ως τις μέρες μας. Πάντως τώρα ξέρω από πού πήραν τις κατευθύνσεις οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης για να οδηγηθούμε όλα αυτά τα χρόνια στη δίνη της διαφθοράς.

Τα πιο μικρά σκάνδαλα που αξίζει να τα αναφέρω επιγραμματικά, είναι η αύξηση των απολαβών του πρωθυπουργού και των υπουργών, καθώς και την θέσπιση των εκτός έδρας  με τον Α.Ν. 5 του 1967, το διορισμό  του  συγγενικού περιβάλλοντος των πραξικοπηματιών, χορηγήσεις δανείων στους ημέτερους που ήταν είτε επισφαλή είτε χαριστικά και επιβάρυναν τις κρατικές τράπεζες, τη στεγαστική αποκατάσταση όλων των στρατιωτικών που "διαδραμάτισαν εξέχοντα ρόλο στο πραξικόπημα",  η καλή ζωή με ακριβούς γάμους στο εξωτερικό, ακριβές γκαρνταρόμπες και πανάκριβα έπιπλα και αντικείμενα στα σπίτια τους (σας θυμίζει κάτι;), και τέλος το χαρακτηριστότερο όλων ήταν ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Με το Ν.Δ. 802 της 30ης Δεκεμβρίου του 1970 η δίωξη υπουργού ή υφυπουργού μπορούσε να γίνει μόνο με απόφαση των συναδέλφων τους. Συμπληρωματικά στο νόμο αναφερόταν ότι όλα τα εγκλήματα για τα οποία δεν ασκήθηκε ποινική δίωξη μέχρι την ημέρα σύγκλισης της επόμενης Βουλής ήταν αυτόματα παραγεγραμμένα. 

Βεβαίως τα μεγάλα σκάνδαλα δεν έλειψαν. Το πιο χαρακτηριστικό ήταν η εξαγγελία ανέγερσης ενός μνημειώδους ναού του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια. Σύμφωνα με την εξαγγελία αυτή του Παπαδόπουλου, ήταν η εκπλήρωση της υπόσχεσης της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης του 1829 προς το Θεό στην περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας. Για το εγχείρημα αυτό συστήθηκε μια Ανώτατη Επιτροπή και ένα Γνωμοδοτικό Συμβούλιο. Στις δύο αυτές επιτροπές μετείχαν από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς, μέχρι πρυτάνεις και καθηγητές πανεπιστημίων, δηλαδή όλη η πολιτική και πνευματική ηγεσία της χώρας. Σε απόσπασμα από την "Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων" στις 3 Ιουνίου 1973 αναφέρεται ότι "Ο Ναός του Σωτήρος Χριστού, αφενός μεν υλοποιεί την υπόσχεσιν που έδωσε το Έθνος προς τον Θεό, και αφετέρου θα αποτελέση μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό". Προκηρύχτηκαν 3 διαγωνισμοί με χρηματικά ποσά οι οποίοι κηρύχτηκαν άγονοι. Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, ο τελικός απολογισμός για το έργο, έδειξε ότι στο Ταμείο είχαν εισρεύσει 456 εκατομμύρια και είχαν δαπανηθεί για μελέτες και απαλλοτριώσεις τα 406 εκατομμύρια, χωρίς να υπάρξει ούτε ένα σχέδιο!

Η μεγάλη διαφθορά όμως φάνηκε στις λεγόμενες "αναπτυξιακές" συμβάσεις.

Η πρώτη μεγάλη σύμβαση υπογράφηκε ένα μήνα μετά το πραξικόπημα στις 15 Μαΐου 1967 με την αμερικανική πολυεθνική εταιρία Litton, για την οικονομική ανάπτυξη ορισμένων περιοχών της Κρήτης και της Δυτικής Πελοποννήσου. Η σύμβαση είχε προταθεί το 1966 από τον Μητσοτάκη (με την κυβέρνηση των αποστατών), αλλά δεν τόλμησαν να την ψηφίσουν. Σύμφωνα με τη σύμβαση η εταιρία θα έφερνε 800.000.000 δολάρια σε επενδύσεις, και η ίδια θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που θα έκανε, συν 11% κέρδος, συν 2% προμήθεια επί των κεφαλαίων που θα έφερνε. Πήρε προκαταβολή από το ελληνικό κράτος το ποσό του 1.200.000 δολαρίων. Η σύμβαση λύθηκε τον Οκτώβρη του 1969 με καταβολή από το δημόσιο των δαπανών της εταιρίας συν το 11%. Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι "αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ εξωτερικής βοήθειας τας προσπαθείας για την ανάπτυξιν".

Η σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας οδού το 1969 με τον αμερικανό εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ, ήταν άλλο ένα παράδειγμα επαχθούς διασπάθησης του δημόσιου χρήματος. Το κράτος έβαλε τα 45 από τα 150.000.000 δολάρια του έργου, 80.000.000 ομόλογα για διευκόλυνση του εργολάβου και εγγύηση των δανείων του. Το έργο θα το έκαναν έλληνες εργολάβοι και ο αμερικάνος θα κανόνιζε για τις μελέτες και τα δάνεια. Τελικά, ο Μακντόναλντ έφυγε τσεπώνοντας 4.800.000 δολάρια συν 33.400.000 σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου και το κράτος χρεώθηκε με 1.500.000.000 δολάρια.

Η επένδυση του διυλιστηρίου της ESSO στη Θεσσαλονίκη από τον ελληνοαμερικάνο Τομ Πάππας το 1962 είχε καταγγελθεί ως ιδιαίτερα προνομιακή. Επί χούντας απαλλάχτηκε από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις για ανέγερση έξι αγροτοβιομηχανικών μονάδων και του έδωσε άδεια για το εργοστάσιο της Coca Cola. Επίσης η χούντα μέσω του Τομ Πάππας ενίσχυσε τον προεκλογικό αγώνα του Νίξον με 549.000 δολάρια. 

Το άλλο μεγάλο σκάνδαλο ήταν η παραχώρηση ενός τρίτου διυλιστηρίου. Για αυτό έριζαν Βαρδινογιάννης, Λάτσης, Ωνάσης, Νιάρχος και Ανδρεάδης. Ο Παπαδόπουλος ήθελε να δοθεί το διυλιστήριο στον Ωνάση (στου οποίου τη βίλα στο Λαγονήσι διέμενε έναντι συμβολικού ενοικίου), ενώ ο Μακαρέζος ήθελε να δοθεί στον Νιάρχο. Τελικά ο Ωνάσης αποχώρησε, το τρίτο διυλιστήριο μοιράστηκε ανάμεσα σε Λάτση και Ανδρεάδη και παραχωρήθηκε ένα τέταρτο στον Βαρδινογιάννη . Όλα αυτά το 1972.

Μια παραχώρηση που ξέρω από τους γονείς και τους συγγενείς μου είναι το Πόρτο Καρράς στον Νέο Μαρμαρά. Ένα χωριό το οποίο φτιάχτηκε από μικρασιάτες, και στην άκρη του είχε έλη. Η χούντα παραχώρησε την τεράστια έκταση στον Γιάννη Καρρά, ο οποίος έφτιαξε 2 ξενοδοχειακές μονάδες, γήπεδα γκολφ, και τους αμπελώνες για παραγωγή κρασιού. Όλη η περιοχή γνώρισε ανάπτυξη λόγω της μεταφοράς ρεύματος και της κατασκευής δρόμων. Σε εκείνη την περιοχή δεν θα ακούσει κανείς κακιά κουβέντα για τους πραξικοπηματίες. 

Κάποια άλλα σκάνδαλα αφορούν τις συμβάσεις για το έργο του Μόρνου, την εγκατάσταση της Nestle στην Ελλάδα, τη κατασκευή εργοστασίου ρεύματος στη Μεγαλόπολη.

Το μόνο σκάνδαλο για το οποίο υπήρξε δίκη και καταδικαστική απόφαση ήταν το λεγόμενο "σκάνδαλο των κρεάτων". Πήγε στο δικαστήριο γιατί ο Ιωαννίδης είχε θέσει σε παύση τον Παπαδόπουλο και κατ΄ οίκον περιορισμό και ήθελε να δείξει τη σαπίλα των παπαδοπουλικών. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο πρώην υφυπουργός εμπορίου Μιχάλης Μπαλόπουλος και ο γενικός  διευθυντής του  υπουργείου Ζαφείρης Παπαμιχαλόπουλος κατηγορούνταν για δωροληψία κατά συρροήν από μεγαλέμπορους της Ροδεσίας για την απόκτηση μονοπωλιακών προνομίων στην εισαγωγή κρέατος από την Αργεντινή. Για ένα διάστημα είχε απαγορευτεί και η διάθεση ελληνικού κρέατος στην αγορά για να καταναλωθεί το μαύρο κρέας που είχαν εισαγάγει με γραπτή εντολή του Παττακού η οποία και αναγνώστηκε στο δικαστήριο. Και φυσικά το κρέας που διατίθεντο στην αγορά ήταν με "καπέλο". Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε σε τριάμισυ χρόνια κάθειρξη, τα οποία μετά από έφεσή του το 1976 έγιναν μόλις 14 μήνες!

Ο Μπαλόπουλος έμεινε στην ιστορία για το γνωστό "μπαλόσημο", για όσο διάστημα ήταν γραμματέας του ΕΟΤ, και στα γήπεδα αν κάποιος παίχτης δεν έπαιζε καλά τον αποκαλούσαν "κρέας της Αργεντινής" ή "βόδι του Μπαλόπουλου". 

Μετά από όλα αυτά που βρήκα ψάχνοντας και τα μοιράζομαι μαζί σας, βγάζω ένα και μόνο συμπέρασμα: Φυσικά και δεν χρειαζόμαστε Παπαδόπουλο. Ότι ήταν να διδάξει, πρόλαβε και το δίδαξε στους πολιτικούς που κυβέρνησαν από το 1974 μέχρι και σήμερα. Η διαφορά είναι ότι τότε ότι έκαναν ήταν υπό καθεστώς χούντας, ενώ ότι έχουν κάνει από το 1974 μέχρι και σήμερα είναι υπό καθεστώς υποτυπώδους δημοκρατίας. Ίσως αν υπήρχε κάποιου είδους ενημέρωση για τα γεγονότα εκείνης της εποχής και δεν καλύπτονταν τα πάντα από τις φριχτές αποκαλύψεις για τα βασανιστήρια και την πολύνεκρη καταστολή των διαδηλώσεων του 1973, να μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τα σημάδια της διαφθοράς των δημοκρατικά εκλεγμένων πολιτικών μας και να προλαβαίναμε να κάνουμε κάτι πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο. 

ΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ "ΑΝΑΠΗΡΙΑ"

Ήμουν κι εγώ εκεί. Στην πορεία που διοργάνωσε η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία στις 27 Σεπτεμβρίου. Πέρασε ακριβώς ένας μήνας για να βρω το κουράγιο να γράψω τι αποκόμισα από αυτή τη μέρα. Μου είναι δύσκολο, γιατί τα συναισθήματά μου είναι αντικρουόμενα. Από τη μία, να βλέπεις τυφλούς, ανάπηρους, νεφροπαθείς, ασθενείς με σοβαρές ασθένειες που δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει την επόμενη μέρα με την υγεία τους αλλά και τι θα αποφασίσει το κράτος για αυτούς, και από την άλλη, η κόντρα μεταξύ της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία και της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων. Δεν μετανιώνω όμως που ήμου εκεί για έναν πολύ σημαντικό λόγο. Γνώρισα ανθρώπους από την Κοινότητα που είχαμε επικοινωνία μόνο μέσω του ίντερνετ. Η χαρά που έχω πάρει από τη συνάντησή μου μαζί τους δεν περιγράφεται. Τους ευχαριστώ, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς για τη χαρά και την τιμή που μου κάνατε. Θα αφήσω για το τέλος τα συναισθήματα που πήρα από αυτή την πορεία. Ο κόσμος αρκετός. Σίγουρα όχι τόσος όσος στο συλλαλητήριο του 2011.

Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο ένας ηλικιωμένος, δεμένος με αλυσίδες στα πόδια και κρατώντας ένα πλακάτ, γύριζε γύρω γύρω όλη την πλατεία.

Όταν ανέβηκε στο βήμα να μιλήσει ο Ιωάννης Βαρδακαστάνης, πρόεδρος της ΕΣΑΜΕΑ, από το μεγάφωνο ενός αυτοκινήτου άρχισε να ακούγεται δυνατά μουσική και κάποια ακατανόητα συνθήματα. Δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία και λίγο αργότερα η πορεία ξεκίνησε προς τη Βουλή. Όπως θα δείτε στην επόμενη φωτογραφία, κεφαλή της πορείας ήταν η ΣΕΑΑΝ, κλάδος του ΠΑΜΕ.

Πίσω ακολουθούσε ο σύλλογος Κ.Ε.Φ.Ι. με μπροστάρη την κυρία Λαγαρή (στο κέντρο)

Ακολουθούν άλλες ομάδες ατόμων με προβλήματα.

Ακολουθούσε το ΗΠΑΡΧΩ, αριστερά στο πανό η γραμματέας του συλλόγου κυρία Θεοδωρίδου και αριστερά στη φωτογραφία η πρόεδρος κυρία Μουτζίδη (η όμορφη ξανθιά).

Πιο πίσω η ομοσπονδία νεφροπαθών και ο σύλλογος μεταμοσχευμένων νεφρού.

Παρακάτω, θα δείτε χαρακτηριστικές φωτογραφίες που τράβηξαν την προσοχή όχι μόνο του κόσμου αλλά και δημοσιογράφων, ελλήνων και ξένων.

Σε όλη την διάρκεια της πορείας, πηγαινοερχόμουν από την αρχή της ως το τέλος της ψάχνοντας δύο συγκεκριμένα πανό. Το πρώτο που έψαχνα το βρήκα όταν φτάσαμε στην είσοδο της Βουλής!

Το δεύτερο πανό που έψαχνα, του Πανελλήνιου Συνδέσμου Νεφροπαθών δεν το είδα ποτέ. Επίσης δεν είδα πανό από κανέναν από τους δύο συλλόγους αθλουμένων νεφροπαθών που υπάρχουν. Δεν θέλω όμως να αδικήσω κανέναν και διευκρινίζω ότι επειδή δεν γνωρίζω τα άτομα που ανήκουν στους συλλόγους αυτούς, μπορεί να ήταν στην πορεία σε άλλες ομάδες. 
Φτάνοντας στη Βουλή, είχαν κλειστή την είσοδό της με κλούβες και με δύο διμοιρίες των ΜΑΤ, οι οποίοι δεν φορούσαν πλήρη εξάρτηση. Κόσμος κουρασμένος ακουμπούσε πάνω στις κλούβες για να ξεκουραστεί, δίπλα στους ματατζήδες (πιτσιρικάδες ως επί τω πλείστον).

Αρκετή ώρα μετά, κατέβηκε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Κουρουμπλής και μίλησε στις κάμερες υποστηρίζοντας τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, χαιρέτησε γνωστούς του και αποχώρησε.

Θα δείτε και μια τελευταία φωτογραφία. Σε αυτήν, συζητάνε μέλη της Κοινότητάς μας με έναν υπεύθυνο του ΠΑΜΕ που φώναζε τα συνθήματα.

Τώρα πρέπει να εξηγήσω γιατί αισθάνθηκα άσχημα και γιατί έφτασα στο σημείο κάποια στιγμή να πιστέψω ότι το συλλαλητήριο αυτό ήταν μια αποτυχία.
Σε όλη τη διάρκεια της πορείας που κράτησε πολύ ώρα και άρρωστοι άνθρωποι ταλαιπωρήθηκαν για να φτάσουν μέχρι τη Βουλή, από ένα μεγάφωνο συνοδευτικού αυτοκινήτου, ακουγόταν το παρακάτω σύνθημα:
'ΝΟΥ ΔΟΥ ΠΑΣΟΚ ΔΗΜΑΡ ΚΑΙ ΕΣΑΜΕΑ
ΚΑΝΟΥΝΕ ΕΜΠΟΡΙΟ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΕΑ'
Με ξένισε το σύνθημα αυτό και απευθύνθηκα σε ιθύνοντα ενός μεγάλου συλλόγου για να ρωτήσω, πώς είναι δυνατό να καλεί σε συλλαλητήριο η ΕΣΑΜΕΑ και να ακούγονται συνθήματα εναντίον της. Μου είπε αυτό που δεν γνωρίζει κανείς μας. Οι σύλλογοι που ήταν εκεί, δεν ανήκουν όλοι στην ΕΣΑΜΕΑ αλλά κάποιοι ανήκουν στην ΣΕΑΑΝ και ποτέ δεν έχουν καταφέρει αυτές οι δύο μεγάλες οργανώσεις να τα βρουν για να προωθήσουν τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία. 
Λίγο αργότερα απευθύνθηκα σε δύο μέλη της ΣΕΑΑΝ ώστε να μάθω και τη δική τους άποψη. Να πω εδώ ότι ήταν της ομάδας περιφρούρησης (τώρα γιατί χρειαζόταν ομάδα περιφρούρησης, αρκετοί ίσως θα είδατε στην τηλεόραση τα ΜΑΤ να συγκρούονται με 'ασθενείς'. Δεν ήταν ασθενείς. Ήταν η ομάδα περιφρούρησης του ΠΑΜΕ με τα οποία είχα μιλήσει νωρίτερα και μου είχαν πει ότι δεν έχουν οι ίδιοι πρόβλημα αλλά τα παιδιά τους).
Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω. 
Τους ρώτησα γιατί ακούγεται το συγκεκριμένο σύνθημα και γιατί τόση ένταση, εφόσον όλοι προσπαθούμε για τα δικαιώματα των ασθενών. Μου είπαν ότι ο Βαρδακαστάνης και οι συν αυτοί είναι πουλημένοι στις κυβερνήσεις, δεν ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα των ασθενών αλλά για τις υψηλές θέσεις, και μόνο η ΣΕΑΑΝ έχει καταφέρει να κερδίσει όλα αυτά που απολαμβάνουν τώρα όλοι. Τους ξαναλέω ότι ο κόσμος κατέβηκε λόγω του προσκλητηρίου της ΕΣΑΜΕΑ και όχι της ΣΕΑΑΝ και αφού πιστεύουν ότι η ΕΣΑΜΕΑ είναι λάθος, γιατί κάνουν πορεία μαζί. Δεν μου απάντησαν, αλλά αυτό που έλεγαν συνέχεια ήταν ότι πρέπει όλοι να είμαστε με την ΣΕΑΑΝ και όταν τους είπα ότι προσωπικά με ξενίζει να είμαι κάτω από σημαίες του ΠΑΜΕ και δεν με αφορούν τα πολιτικά πιστεύω των αναπήρων, μου απάντησαν με "άλλα λόγια να αγαπιόμαστε"! Δεν πήρα ποτέ απαντήσεις στις ερωτήσεις μου, αντίθετα έμαθα ότι ο αγώνας τους τώρα πια είναι να μην κλείσει το Κοργιαλένιο Θεραπευτήριο (ελπίζω να το γράφω σωστά). 
Δεν είχε νόημα να παραμείνουμε εκεί και πήγαμε μια παρέα για καφέ. Παρακολουθώντας από ψηλά την είσοδο της Βουλής βλέπαμε ότι ενώ ο κόσμος είχε διαλυθεί, οι κλούβες δεν έφευγαν. Το βράδυ στην τηλεόραση είδαμε ότι "έπεσε ξύλο ανάμεσα στα ΜΑΤ και σε ΑΜΕΑ". 
Στην επικεφαλίδα έβαλα τη λέξη ανάπηροι μέσα σε εισαγωγικά. Ο λόγος είναι ότι όλοι αυτοί οι υπεύθυνοι είναι ανάπηροι, όχι στο κορμί, αλλά στον εγκέφαλο. Δεν αφορά ένα ΑΜΕΑ αν υπάρχουν δύο μεγάλες ομοσπονδίες ή η κόντρα μεταξύ τους. Το κάθε άτομο με σωματική αναπηρία, τυφλό, παράλυτο, νεφροπαθή, το ενδιαφέρει να έχει ποιοτική ζωή και ποιοτική ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη. 
Τα άτομα που κατέβηκαν στην πορεία φέτος ήταν πολύ λιγότερα από αυτά που κατέβηκαν το 2011, και στην επόμενη θα είναι ελάχιστα. Ας το δουν όλοι αυτοί οι γενικοί κουμανταδόροι και των δύο οργανώσεων. Να βρουν τρόπο να θεραπεύσουν την αναπηρία στον εγκέφαλό τους για να βοηθήσουν τους πραγματικά αναπήρους να μη χαθεί και το εναπομείναν κοινωνικό κράτος. Τώρα θα μου πείτε, εδώ διαχωρίζονται νεφροπαθείς που κάνουν αιμοκάθαρση, με τους νεφροπαθείς που κάνουν περιτοναϊκή και τους μεταμοσχευμένους νεφρού. Τα κολλήματα πολλά και μάλλον πρέπει κάτι να γίνει προς αυτή την κατεύθυνση πριν να είναι πολύ αργά για όλους.

Τελειώνοντας να πω για άλλη μια φορά ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Άννα Καρατζή, τη Μάρθα Σκουρτέλη, την κόρη της Μυρτώ, την Μαργαρίτα Ιωσηφίδου, την Τζίνα Μετζίνη, την Αναστασία Λαγογιάννη, την Αναστασία Τζήλιου, τον Κώστα Τσαλκιτζή, τον Γαβριήλ Λεγάτο, τον Ηλία Καρακώστα, τον Φίλιππα Πατεράκη, τον Χρήστο Καραγκιόζη, τον Μάριο Μαρκόπουλο που μου έκαναν την τιμή να τους γνωρίσω και από κοντά. 
Επίσης να ευχαριστήσω τον Νίκο Κωνσταντινίδη, τον Αντρέα Καψάσκη και τη Χρύσα Φλωροπούλου που μου έδωσαν την ευκαιρία να τους ξανασυναντήσω. 
Στην πορεία ήταν και ο Γιάννης Αρκάς καθώς και ο Παναγιώτης Μαντέλος, τους οποίους δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω, και ελπίζω να γίνει κάποια άλλη φορά.
(να με συχωρήσετε αν έγραψα λάθος κάποιο όνομα)
Κάτι τελευταίο. Γνώρισα από κοντά την πρόεδρο και τη γραμματέα του συλλόγου ΗΠΑΡΧΩ που πάντα στεκόμαστε δίπλα δίπλα σε κάθε κίνηση που θέλουμε να κάνουμε και πάντα ενημερώνει η Κοινότητα τον σύλλογο ΗΠΑΡΧΩ και το αντίστροφο. Αυτό το μήνυμα πρέπει να περάσει σε όλους. Δεν έχει διαφορά αν εγώ είμαι δότης, ο άλλος είναι νεφροπαθής και ο τρίτος ηπατομεταμοσχευμένος. Μας ενώνουν πολλά και δεν μας χωρίζει τίποτα.α και άρρωστοι άνθρωποι ταλαιπωρήθηκαν για να φτάσουν μέχρι τη Βουλή, από ένα μεγάφωνο συνοδευτικού αυτοκινήτου, ακουγόταν το παρακάτω σύνθημα: 'ΝΟΥ ΔΟΥ ΠΑΣΟΚ ΔΗΜΑΡ ΚΑΙ ΕΣΑΜΕΑ ΚΑΝΟΥΝΕ ΕΜΠΟΡΙΟ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΕΑ' Με ξένισε το σύνθημα αυτό και απευθύνθηκα σε ιθύνοντα ενός μεγάλου συλλόγου για να ρωτήσω, πώς είναι δυνατό να καλεί σε συλλαλητήριο η ΕΣΑΜΕΑ και να ακούγονται συνθήματα εναντίον της. Μου είπε αυτό που δεν γνωρίζει κανείς μας. Οι σύλλογοι που ήταν εκεί, δεν ανήκουν όλοι στην ΕΣΑΜΕΑ αλλά κάποιοι ανήκουν στην ΣΕΑΑΝ και ποτέ δεν έχουν καταφέρει αυτές οι δύο μεγάλες οργανώσεις να τα βρουν για να προωθήσουν τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία. Λίγο αργότερα απευθύνθηκα σε δύο μέλη της ΣΕΑΑΝ ώστε να μάθω και τη δική τους άποψη. Να πω εδώ ότι ήταν της ομάδας περιφρούρησης (τώρα γιατί χρειαζόταν ομάδα περιφρούρησης, αρκετοί ίσως θα είδατε στην τηλεόραση τα ΜΑΤ να συγκρούονται με 'ασθενείς'. Δεν ήταν ασθενείς. Ήταν η ομάδα περιφρούρησης του ΠΑΜΕ με τα οποία είχα μιλήσει νωρίτερα και μου είχαν πει ότι δεν έχουν οι ίδιοι πρόβλημα αλλά τα παιδιά τους). Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω. Τους ρώτησα γιατί ακούγεται το συγκεκριμένο σύνθημα και γιατί τόση ένταση, εφόσον όλοι προσπαθούμε για τα δικαιώματα των ασθενών. Μου είπαν ότι ο Βαρδακαστάνης και οι συν αυτοί είναι πουλημένοι στις κυβερνήσεις, δεν ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα των ασθενών αλλά για τις υψηλές θέσεις, και μόνο η ΣΕΑΑΝ έχει καταφέρει να κερδίσει όλα αυτά που απολαμβάνουν τώρα όλοι. Τους ξαναλέω ότι ο κόσμος κατέβηκε λόγω του προσκλητηρίου της ΕΣΑΜΕΑ και όχι της ΣΕΑΑΝ και αφού πιστεύουν ότι η ΕΣΑΜΕΑ είναι λάθος, γιατί κάνουν πορεία μαζί. Δεν μου απάντησαν, αλλά αυτό που έλεγαν συνέχεια ήταν ότι πρέπει όλοι να είμαστε με την ΣΕΑΑΝ και όταν τους είπα ότι προσωπικά με ξενίζει να είμαι κάτω από σημαίες του ΠΑΜΕ και δεν με αφορούν τα πολιτικά πιστεύω των αναπήρων, μου απάντησαν με "άλλα λόγια να αγαπιόμαστε"! Δεν πήρα ποτέ απαντήσεις στις ερωτήσεις μου, αντίθετα έμαθα ότι ο αγώνας τους τώρα πια είναι να μην κλείσει το Κοργιαλένιο Θεραπευτήριο (ελπίζω να το γράφω σωστά). Δεν είχε νόημα να παραμείνουμε εκεί και πήγαμε μια παρέα για καφέ. Παρακολουθώντας από ψηλά την είσοδο της Βουλής βλέπαμε ότι ενώ ο κόσμος είχε διαλυθεί, οι κλούβες δεν έφευγαν. Το βράδυ στην τηλεόραση είδαμε ότι "έπεσε ξύλο ανάμεσα στα ΜΑΤ και σε ΑΜΕΑ". Στην επικεφαλίδα έβαλα τη λέξη ανάπηροι μέσα σε εισαγωγικά. Ο λόγος είναι ότι όλοι αυτοί οι υπεύθυνοι είναι ανάπηροι, όχι στο κορμί, αλλά στον εγκέφαλο. Δεν αφορά ένα ΑΜΕΑ αν υπάρχουν δύο μεγάλες ομοσπονδίες ή η κόντρα μεταξύ τους. Το κάθε άτομο με σωματική αναπηρία, τυφλό, παράλυτο, νεφροπαθή, το ενδιαφέρει να έχει ποιοτική ζωή και ποιοτική ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη. Τα άτομα που κατέβηκαν στην πορεία φέτος ήταν πολύ λιγότερα από αυτά που κατέβηκαν το 2011, και στην επόμενη θα είναι ελάχιστα. Ας το δουν όλοι αυτοί οι γενικοί κουμανταδόροι και των δύο οργανώσεων. Να βρουν τρόπο να θεραπεύσουν την αναπηρία στον εγκέφαλό τους για να βοηθήσουν τους πραγματικά αναπήρους να μη χαθεί και το εναπομείναν κοινωνικό κράτος. Τώρα θα μου πείτε, εδώ διαχωρίζονται νεφροπαθείς που κάνουν αιμοκάθαρση, με τους νεφροπαθείς που κάνουν περιτοναϊκή και τους μεταμοσχευμένους νεφρού. Τα κολλήματα πολλά και μάλλον πρέπει κάτι να γίνει προς αυτή την κατεύθυνση πριν να είναι πολύ αργά για όλους. Τελειώνοντας να πω για άλλη μια φορά ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Άννα Καρατζή, τη Μάρθα Σκουρτέλη, την κόρη της Μυρτώ, την Μαργαρίτα Ιωσηφίδου, την Τζίνα Μετζίνη, την Αναστασία Λαγογιάννη, την Αναστασία Τζήλιου, τον Κώστα Τσαλκιτζή, τον Γαβριήλ Λεγάτο, τον Ηλία Καρακώστα, τον Φίλιππα Πατεράκη, τον Χρήστο Καραγκιόζη, τον Μάριο Μαρκόπουλο που μου έκαναν την τιμή να τους γνωρίσω και από κοντά. Επίσης να ευχαριστήσω τον Νίκο Κωνσταντινίδη, τον Αντρέα Καψάσκη και τη Χρύσα Φλωροπούλου που μου έδωσαν την ευκαιρία να τους ξανασυναντήσω. Στην πορεία ήταν και ο Γιάννης Αρκάς καθώς και ο Παναγιώτης Μαντέλος, τους οποίους δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω, και ελπίζω να γίνει κάποια άλλη φορά. (να με συχωρήσετε αν έγραψα λάθος κάποιο όνομα) Κάτι τελευταίο. Γνώρισα από κοντά την πρόεδρο και τη γραμματέα του συλλόγου ΗΠΑΡΧΩ που πάντα στεκόμαστε δίπλα δίπλα σε κάθε κίνηση που θέλουμε να κάνουμε και πάντα ενημερώνει η Κοινότητα τον σύλλογο ΗΠΑΡΧΩ και το αντίστροφο. Αυτό το μήνυμα πρέπει να περάσει σε όλους. Δεν έχει διαφορά αν εγώ είμαι δότης, ο άλλος είναι νεφροπαθής και ο τρίτος ηπατομεταμοσχευμένος. Μας ενώνουν πολλά και δεν μας χωρίζει τίποτα.