Η Λεμεσός είναι η νοτιότερη πόλη της Ευρώπης και το μεγαλύτερο λιμάνι της Κύπρου.
Κατά τη βυζαντινή εποχή ονομαζόταν Νεάπολις (Νέα Πόλη). Η ιστορία λέει ότι ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος κατέλαβε την Κύπρο και στη Λεμεσό παντρεύτηκε την Βερεγγαρία, μετέπειτα βασίλισσα της Αγγλίας, και από κει ξεκίνησε την τρίτη αποτυχημένη σταυροφορία του.
Έναν αιώνα μετά, ο βασιλιάς της Κύπρου Ερρίκος ο Β' παραχώρησε την πόλη στους Ναΐτες ιππότες. Οι σταυροφόροι άρχισαν την παραγωγή κρασιού στο νησί, την κουμανταρία. Σύμφωνα με το βιβλίο Guinness όμως, το συγκεκριμένο κρασί είχε ανακαλυφθεί από το 2.000 π.Χ. και κατέχει το ρεκόρ του παλαιότερου προϊόντος με ονομασία προέλευσης! Η κουμανταρία είναι ένας επιδόρπιος οίνος, γλυκός σαν λικέρ. Το όνομά του το κρασί το πήρε από την περιοχή παραγωγής, την Grande Commandarie, όπως την αποκάλεσαν οι σταυροφόροι.
Κατεβήκαμε βόλτα στη Λεμεσό βράδυ. Η πρώτη αίσθηση είναι ότι η πόλη είναι χωρισμένη στα δυο. Η καινούρια και η παλιά. Διασχίσαμε μεγάλες λεωφόρους και ξαφνικά μπήκαμε σε στενοσόκακα με παλιά σπιτάκια. Σε καφενείο κάθονται μερικοί ηλικιωμένοι και συζητούν σε μια πολύ βαριά γλώσσα. Μου φάνηκαν τουρκικά, αλλά δεν ήταν. Ήταν η παλιά διάλεκτος, ανάμεικτη αρχαία ελληνικά με τουρκικές λέξεις. Κάπως μου κακοφάνηκε, σαν να μπήκαμε σε ξένο τόπο.
Κατηφορίζοντας προς το λιμάνι της Λεμεσού, συναντάμε το πρώτο εργοστάσιο-μουσείο. Είναι ο χαρουπόμυλος Λανίτη.
Χτίστηκε στις αρχές του 1900, και στην αρχή ο χώρος χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη. Το 1920 και για 40 χρόνια μετατράπηκε σε χαρουπόμυλο. Το χαρούπι αποκαλέστηκε ο μαύρος χρυσός της Κύπρου.
Κατεβήκαμε βόλτα στη Λεμεσό βράδυ. Η πρώτη αίσθηση είναι ότι η πόλη είναι χωρισμένη στα δυο. Η καινούρια και η παλιά. Διασχίσαμε μεγάλες λεωφόρους και ξαφνικά μπήκαμε σε στενοσόκακα με παλιά σπιτάκια. Σε καφενείο κάθονται μερικοί ηλικιωμένοι και συζητούν σε μια πολύ βαριά γλώσσα. Μου φάνηκαν τουρκικά, αλλά δεν ήταν. Ήταν η παλιά διάλεκτος, ανάμεικτη αρχαία ελληνικά με τουρκικές λέξεις. Κάπως μου κακοφάνηκε, σαν να μπήκαμε σε ξένο τόπο.
Κατηφορίζοντας προς το λιμάνι της Λεμεσού, συναντάμε το πρώτο εργοστάσιο-μουσείο. Είναι ο χαρουπόμυλος Λανίτη.
Χτίστηκε στις αρχές του 1900, και στην αρχή ο χώρος χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη. Το 1920 και για 40 χρόνια μετατράπηκε σε χαρουπόμυλο. Το χαρούπι αποκαλέστηκε ο μαύρος χρυσός της Κύπρου.
Η χαρουπιά προέρχεται από τη περιοχή της Μεσογείου. Πριν από εκατό χρόνια ήταν η κύρια πηγή εισοδήματος των Κυπρίων. Τα κυπριακά χαρούπια θεωρήθηκαν τα καλύτερα στον κόσμο λόγω της μεγάλης περιεκτικότητας σε ζάχαρη. Χρησιμοποιείται σε ζωοτροφές, σε τρόφιμα, φάρμακα και καλλυντικά, ενώ το κόμμι του χαρουπιού χρησιμοποιείται ως πηκτικός παράγοντας σε πολλά προϊόντα.
Το εργοστάσιο χρησιμοποιήθηκε μέχρι το 2000 ως αποθήκη λιπασμάτων. Αναπαλαιώθηκε το 2002 και από τότε ένα τμήμα του έγινε μουσείο που εκεί διατηρούνται σχεδόν άθικτα τα παραδοσιακά μηχανήματα που είχαν για την επεξεργασία των χαρουπιών.
Σε προθήκη υπάρχει η ραπτομηχανή με την οποία ράβανε τα τσουβάλια στα οποία έμπαιναν τα προϊόντα.
Οι ζυγαριές για το ζύγισμα των προϊόντων.
Διάφορα εργαλεία.
Το "λογιστήριο" της εταιρίας.
Βγαίνοντας από το μουσείο, το οποίο είναι επισκέψιμο δωρεάν όλες τις ώρες της ημέρας, κατηφορίζουμε προς το λιμάνι. Εκεί συναντάμε άλλο ένα εργοστάσιο ούζου.
Η ποτοποιΐα Τάλιας και Θούκης με έτος ίδρυσης το 1929, παράγει ζιβανία και κυπριακό μπράντι. Ήταν οι πρώτοι παρασκευαστές που εφάρμοσαν έναν ειδικό τρόπο παρασκευής και κατάφεραν να έχουν μεγάλη εξαγωγική δραστηριότητα καθώς βρίσκονταν δίπλα στο εμπορικό λιμάνι της Λεμεσού.
Η ποτοποιΐα Τάλιας και Θούκης με έτος ίδρυσης το 1929, παράγει ζιβανία και κυπριακό μπράντι. Ήταν οι πρώτοι παρασκευαστές που εφάρμοσαν έναν ειδικό τρόπο παρασκευής και κατάφεραν να έχουν μεγάλη εξαγωγική δραστηριότητα καθώς βρίσκονταν δίπλα στο εμπορικό λιμάνι της Λεμεσού.
Πηγαίνοντας προς τα ανατολικά, συναντάμε το Μεσαιωνικό κάστρο της Λεμεσού. Σύμφωνα με την παράδοση το κάστρο αυτό χτίστηκε γύρω στο 1100 μ. Χ. και εκεί παντρεύτηκε ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος την Βερεγγάρια, και την έστεψε βασίλισσα της Αγγλίας. Το κάστρο είναι ανοικτό μέχρι το απόγευμα, οπότε το είδαμε απέξω δυστυχώς.
Στο δρόμο προς το λιμάνι συναντάμε της αποθήκες της Τραγκασόλ. Το κτίριο το έφτιαξε αγγλική εταιρία, η οποία ανακάλυψε την ζήτηση για χαρούπια και γύρω στο 1900 έφτιαξε την εταιρία. Σήμερα το συντηρούν ώστε να γίνει μουσείο ένα τμήμα του και ταυτόχρονα κάνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις, ενώ στεγάζεται ήδη ιδιωτική ναυτική σχολή.
Πηγαίνοντας προς το λιμάνι, μπορεί ο επισκέπτης να καταλάβει πόσο βάρος ρίχνουν στον τουρισμό. Ο πεζόδρομος είναι περιποιημένος με τις καφετέριες και τα καταστήματα προσεγμένα. Παντού συντριβάνια και ποδηλατόδρομοι.
Η Λεμεσός μπορεί να χαρακτηριστεί μια όμορφη πόλη.
Ο ποδηλατόδρομος κι αυτός ανάποδος για μας!
Φυσικά δεν λείπει το ψητό καλαμπόκι και το μαλλί της γριάς!
Η μαρίνα της Λεμεσού μπορεί να δεχτεί δεκάδες σκάφη όλων των μεγεθών.
Η Λεμεσός τη νύχτα κοιτώντας προς τα δυτικά.
Η Λεμεσός τη νύχτα κοιτώντας προς τα ανατολικά.
η βόλτα συνεχίζεται......
