Όλοι αναφερόμαστε στο κούρεμα του χρέους της Γερμανίας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την υποστήριξη, πολιτική και οικονομική που έδωσαν Ευρώπη και Αμερική το 1953. Έτσι ορθοπόδησε η χώρα μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο κατά τον οποίο είχαν νεκρώσει οι βιομηχανικές της μονάδες και ο λαός βρισκόταν σε ένδεια.
Ζητάμε να ακολουθηθεί το παράδειγμα αυτό και να μας στηρίξουν πολιτικά και οικονομικά μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένα ακόμα χαρτί που ανεμίζουμε είναι αυτό του γερμανικού κατοχικού δανείου και των γερμανικών αποζημιώσεων. Λυπάμαι που το λέω, αλλά το κουνάμε λάθος στιγμή. Αυτά έπρεπε να ξεκαθαριστούν όταν αποζημιώθηκαν Ιταλία και Πολωνία. Οι δικοί μας πολιτικοί όμως ήθελαν να έχουν ανοικτές πόρτες προς την Ευρώπη και το έπαιξαν υπεράνω χρημάτων όταν στο τραπέζι έπεφτε το θέμα, από τον γέρο Παπανδρέου, τον γέρο Καραμανλή, τον Αντρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη (για τον Μητσοτάκη δεν θυμάμαι να τέθηκε καν αυτό το θέμα προς συζήτηση)
Υπάρχει όμως και η πιο πρόσφατη ιστορία που παραβλέπει όλη η Ευρώπη, και εμείς μαζί. Ήταν ένα γεγονός τόσο κοσμοϊστορικό που παραβλέψαμε κάθε άλλη πτυχή του. Την Επανένωση των δύο Γερμανιών το 1990.
Η Deutsche Wiedervereinigung (Γερμανική Επανένωση) ήταν το όνειρο κάθε Γερμανού. Στις 18 Οκτωβρίου 1990 ο Έριχ Χόνεκερ, Γενικός Γραμματέας του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος, παύτηκε απο όλα του τα καθήκοντα. Σημείωση: Η Άγκελα Μέρκελ ήταν στη νεολαία του κόμματος και μτά την επανένωση έγινε το επονομαζόμενο "κορίτσι του Χέλμουτ Κόλ"
Η επανένωση έγινε με ραγδαίους ρυθμούς. Αφορούσε πολιτική, κοινωνική, οικονομική, ασφαλιστική και εργασιακή επανένωση. Φυσικά, με τις χαώδεις διαφορές ανάμεσα στα δύο κράτη μέχρι και σήμερα οι οικονομικές ανισορροπίες εδραιώθηκαν και υπάρχουν μέχρι σήμερα.
Το θέμα είναι άλλο. Η επανένωση αυτή κόστισε στην Γερμανική οικονομία 2 τρισεκατομύρια ευρώ.
Για να επιτύχει η ένωση ιδιωτικοποιήθηκαν με γοργούς ρυθμούς οι κρατικές εταιρίες της Ανατολικής Γερμανίας, η ισοτιμία των δύο νομισμάτων ήταν 1 προς 1 με συνέπεια τα εγχώρια προϊόντα έγιναν πανάκριβα και χιλιάδες άνθρωποι έμειναν άνεργοι. Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν η εσωτερική μετανάστευση, Η δημοσιονομική προσαρμογή της Ανατολικής Γερμανίας κόστισε 500 δισεκατομύρια ευρώ (1 τρις μάρκα) τα οποία δόθηκαν και ποτέ δεν υπήρξε αντίκρυσμα.
Και τέλος, αυτές τις δυσθεώρητες οικονομικές απαιτήσεις που είχε η χώρα, τις ενίσχυσε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα στην οποία ανήκε και η Ελλάδα! Δηλαδή όλες οι χώρες μέλη βοήθησαν οικονομικά στη στήριξη της Γερμανικής Οικονομίας και μάλιστα χωρίς οφέλη.
Τα λάθη που έγιναν τότε δεν δίδαξαν κανέναν. Δυστυχώς στις πλάτες των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης επαναλαμβάνουν τα ίδια αποτυχημένα πειράματα για τα οποία ποτέ δεν πληρώνουν οι πολιτικοί.....
