ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΣΑμεΑ

ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΕΣΑΜΕΑ

«Πανελλήνιο Παναναπηρικό Συλλαλητήριο
Πέμπτη 27-9-2012 στην Πλατεία Ομονοίας, ώρα 10 το πρωί

Διεκδικούμε τη λήψη ουσιαστικών μέτρων και πολιτικών
για την προστασία μας από μια οικονομική κρίση για την οποία δεν ευθυνόμαστε.

Δηλώνουμε ότι τα άτομα με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και οι οικογένειές τους
δεν προσφέρονται για κοινωνική ευθανασία»

Με αφορμή τα σχόλια που διαβάζω από τις 6 Σεπτεμβρίου όταν  έβγαλε το δελτίο τύπου η ΕΣΑμεΑ, αποφάσισα να γράψω εδώ την εμπειρία μου από το προηγούμενο συλλαλητήριο της 3^ης Δεκεμβρίου 2011. Είχα γράψει σχόλια στο facebook, αλλά επανέρχομαι γιατί άλλοι ίσως δεν τα διάβασαν και άλλοι τα ξέχασαν στον ορυμαγδό των δημοσιεύσεων.

Έφτασα στην Ομόνοια από τις 9 το πρωί μαζί με τον αδελφό μου. Θέλαμε να δούμε τη συμμετοχή, τον παλμό του πλήθους και αν θα καπελωνόταν η συγκέντρωση από κόμματα. Είχαμε συμμετάσχει σε πολλά συλλαλητήρια που έκαναν η ΓΣΕΕ και οι αγανακτισμένοι αλλά ήταν η πρώτη φορά που παίρναμε μέρος στον αγώνα των αναπήρων.

Πολλά πηγαδάκια από τόσο νωρίς. Ξεχώριζαν οι κωφάλαλοι, οι οποίοι συγκεντρωμένοι σε μια ομάδα «μιλούσαν» μεταξύ τους.

Λίγοι σε αναπηρικές καρέκλες. Ένας ανάπηρος ήρθε με αμάξι, μικρό, διαμορφωμένο κατάλληλα να το οδηγεί χωρίς πόδια και χέρια! Μερικοί, με ειδικά οχήματα σαν ποδήλατα.

Γύρω στις 10 άρχισαν να καταφτάνουν παιδιά με τους γονείς τους με λεωφορεία από διάφορες περιοχές της χώρας. Είδα ενδεικτικά από τους νομούς Φθοιώτιδας, Βοιωτίας, Τρικάλων, Σπάρτης, Μεσσηνίας. Επίσης πολλά παιδιά από δημόσια ειδικά σχολεία της Αθήνας. Όλα τα παιδιά από τα ειδικά σχολεία που ετοίμαζε το υπουργείο να κλείσει! Ένα θέαμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

Μια παρένθεση εδώ. Η νύφη μου ήταν δασκάλα σε ιδιωτικό ειδικό σχολείο στην Αθήνα. Όταν της είπαμε ότι θα έπρεπε να κατέβουν και αυτοί με τα παιδιά στην απεργία, μου απάντησε ¨εμείς έχουμε δουλειά, γιατί να το κάνουμε;¨ Φέτος το σχολείο θα προσλάβει μόνο 3 άτομα και θα πάρει μόνο παιδιά που πληρώνουν οι γονείς από την τσέπη τους.

Άρχισα να ψάχνω να βρω τους συλλόγους νεφροπαθών για να ακολουθήσουμε στην πορεία. Νεφροπαθείς εδώ, νεφροπαθείς εκεί, πουθενά νεφροπαθείς!!

Μετά από αγωνιώδη προσπάθεια, βρήκαμε τα πανό. Πίσω από το πανό του συλλόγου νεφροπαθών Αθήνας, υπήρχαν 20 άτομα. Παραδίπλα, πίσω από το πανό του συλλόγου μεταμοσχευθέντων υπήρχαν 10 άτομα! Πού είναι οι νεφροπαθείς και οι μεταμοσχευμένοι; Αναρωτιόμασταν.

Η πορεία ξεκίνησε. Μπροστά τα παιδιά στα αναπηρικά καροτσάκια. Πιο πίσω άλλες ομάδες αναπήρων. Προς το τέλος το σωματείο ηπατομεταμοσχευμένων. Και τελευταίοι ο σύλλογος νεφροπαθών και από πίσω ο σύλλογος μεταμοσχευμένων νεφρού. Πήγαμε στο τέλος με τον αδελφό μου.

Οι νεφροπαθείς θα ήταν συνολικά καμιά 40αριά άτομα. Στο σύλλογο μεταμοσχευμένων νεφρού ήμαστε μόλις 11 άτομα!

Κατά τη διάρκεια της πορείας, και επειδή κάπου με ήξεραν αλλά δεν ήξεραν από πού (είχα πάει στο σύλλογο με το γιο μου μερικές φορές για εγγραφή και να πάρω κάποιες πληροφορίες), με κοιτούσαν παράξενα. Είχα δώσει ραντεβού και με έναν άλλο νεφροπαθή, το Νίκο, και πιάσαμε την κουβέντα.

Τους θύμισα ποια είμαι, και στην κουβέντα επάνω ο Νίκος τους είπε ότι μπορεί να είναι μεταμοσχευμένος αλλά αισθάνεται νεφροπαθής, καθώς ανά πάσα στιγμή μπορεί να γυρίσει στην προηγούμενη κατάσταση της υγείας του. Μόνο που δεν έπεσαν να τον φάνε! «Άλλο είναι νεφροπαθής και άλλο μεταμοσχευμένος», «να σβηστείς από το σύλλογο νεφροπαθών και να γραφτείς στο σύλλογο μεταμοσχευμένων», «δεν είναι δυνατό να θεωρούμαστε το ίδιο», και πολλά άλλα. Προσπαθούσαμε να τους πείσουμε ότι παλεύουμε για τον ίδιο σκοπό, ότι πρέπει να ξεσηκωθούν όλοι οι νεφροπαθείς και οι μεταμοσχευμένοι μαζί για τα δικαιώματά τους. Και τους έκανα την εύλογη ερώτηση:

-Πόσα μέλη έχει ο σύλλογος μεταμοσχευθέντων νεφρού; Μου απάντησαν ότι είναι εγγεγραμένοι περίπου 700.

-Και πού είναι όλοι αυτοί οι 700; Εδώ δεν είναι ούτε 70.

Η απάντησή τους: - Εμείς τους αντιπροσωπεύουμε.

Σκόπευα να πλησιάσω το σύλλογο νεφροπαθών, αλλά θύμωσα πάρα πολύ. Τι σημαίνει άλλο νεφροπαθείς, άλλο μεταμοσχευμένοι; Τι σημαίνει εμείς τους αντιπροσωπεύουμε; Θα βγάλουν φωτογραφίες να τις αναρτήσουν στο διαδίκτυο και θα πουν στους μεταμοσχευμένους «ήμαστε εκεί για σας;»

Μετάνιωσα που δεν έκανα την ίδια ερώτηση και για τους νεφροπαθείς.

Η πορεία έφτασε στη Βουλή. Μας περίμεναν τα ΜΑΤ. Μπροστά είχαμε τα παιδιά με τα αναπηρικά καροτσάκια και όπως ήταν φυσικό δεν έγινε κανένα απολύτως έκτροπο. Επιστρέψαμε μετά από λίγο στο υπουργείο οικονομικών, η ΕΣΑμεΑ κατέθεσε προτάσεις, πήρε κάποιες υποσχέσεις και το διαλύσαμε.

Σε όλες τις ομάδες στο facebook διαβάζω για τη διάθεση των νεφροπαθών να συμμετέχουν. Χαίρομαι. Ίσως είναι ο καιρός να σηκωθούμε όλοι ανεξαιρέτως από τους καναπέδες και να μην περιμένουμε κάποιους άλλους να μας εκπροσωπήσουν.

Ελπίζω από καρδιάς τα λόγια που διαβάζω σε διάφορες αναρτήσεις να γίνουν πράξη. Να μας δω όλους εκεί.  Δεν είναι δυνατό τα παιδάκια στα αναπηρικά καροτσάκια και οι κωφάλαλοι να είναι περισσότεροι από τους νεφροπαθείς.

Είδομεν!!!