Στις 12 Σεπτεμβρίου διοργάνωσε ο Σύλλογος Καρκινοπαθών Εθελοντών Φίλων και Ιατρών Αθηνών (Κ.Ε.Φ.Ι.) συλλαλητήριο για το πρόβλημα που έχει προκύψει με την έλλειψη φαρμάκων και την υποβάθμιση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των καρκινοπαθών. Στη σελίδα τους στο facebook κάλεσαν τον κόσμο να πάει στο συλλαλητήριο. Η ανταπόκριση ήταν αρκετά καλή. Αν σκεφτούμε ότι ο καρκίνος είναι θέμα ταμπού στην Ελλάδα, αν σκεφτούμε ότι οι καρκινοπαθείς βιώνουν το πρόβλημά τους με παράξενο τρόπο, τότε μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η ανταπόκριση για συμμετοχή ήταν σχετικά μικρή. Ωστόσο 360 άτομα και σύλλογοι δήλωσαν ότι θα πάνε. Ο διαχειριστής της Κοινότητας αποφάσισε ότι θα πάει και μάλιστα δε θα προχωρήσει σε προτροπή κανενός μέλους της παρέας να κάνει το ίδιο. Πίστευε όμως ότι η φωνή των νεφροπαθών και των μεταμοσχευμένων θα έπρεπε να ενωθεί με αυτή των άλλων χρόνιων παθήσεων. Έτσι πήγαμε μαζί. Εμένα με ήθελε για να καταγράψω τον κόσμο και τις αντιδράσεις. Δεν το αρνήθηκα.
Φτάνοντας μισή ώρα πριν την προγραμματισμένη ώρα, βρήκαμε 5 ανθρώπους να προσπαθούν να συντονίσουν.... τι ακριβώς δεν κατάλαβα.
Ένας από τους συντονιστές ειδοποίησε ότι θα έρχονταν από την ΕΡΤ αλλά και άλλα μέσα ενημέρωσης για να τους βγάλουν στον αέρα και θα έπρεπε να μετακινηθούν από το χώρο απέναντι στη Βουλή, στην πλατεία στο κάτω μέρος. Εκεί όντως συγκεντρώθηκαν και μέλη από άλλους συλλόγους και με τα πανό απλωμένα πίσω τους, πήραν θέση δίπλα στη δημοσιογράφο για να πουν τα προβλήματά τους.
Όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες,δεν ήταν πάνω από 60 άνθρωποι, οι περισσότεροι πρόεδροι συλλόγων. Την ώρα που τραβούσα τις φωτογραφίες με πλησίασε μία ξένη κοπέλα. Σε σπαστά αγγλικά με ρώτησε τι γράφουν τα πανό και γιατί συγκεντρώθηκαν οι άνθρωποι. Όταν της απάντησα, κούνησε με στενοχώρια το κεφάλι της. Μου συστήθηκε ως Ρασίντα από τη Γαλλία και έχει έρθει στην Ελλάδα για διακοπές. Η αντίδρασή της μου φάνηκε παράξενη και τη ρώτησα. Μου απάντησε το αυτονόητο. -Όταν γίνεται συγκέντρωση για τόσο σοβαρό θέμα όπως είναι η υγεία, πού είναι ο κόσμος; Οι καφετέριες είναι γεμάτες. Η Ερμού σφίζει από ζωή Τετάρτη μεσημέρι. Γιατί ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται; Δε σκέφτονται ότι ίσως αύριο βρεθούν στη θέση αυτών που τώρα διαδηλώνουν; Φυσικά ήταν αδύνατο να εκφέρω έστω ένα επιχείρημα να την αντικρούσω και καθώς την άκουγα αισθανόμουν αμήχανα. Και συνέχισε: -Και στη Γαλλία έχουμε τα ίδια προβλήματα με την υγεία. Μπορεί να μην έχουμε τυπικά μνημόνιο, αλλά γίνονται παρόμοιες περικοπές στο χώρο της υγείας. Θα έπρεπε οι Σύλλογοι όλων των ασθενειών όλων των νότιων χωρών να ξεκινήσουν δράσεις να σταματήσουμε αυτή την κατρακύλα. Αλλά αυτό πώς μπορεί να γίνει όταν εσείς εδώ με τόσα προβλήματα δεν μπορείτε να συγκεντρώσετε 1000 ανθρώπους; Βλέπω στο Παρίσι που μένω άστεγους, τους είδα και εδώ. Τα προβλήματα είναι τα ίδια, οι λύσεις πρέπει να είναι ίδιες αλλά δεν ενδιαφερόμαστε όταν δεν μας αφορά το θέμα. Της εξήγησα ότι στις 27 Σεπτεμβρίου θα γίνει ένα μεγάλο συλλαλητήριο από όλους τους Συλλόγους χρονίων πασχόντων και τα μέλη τους και ότι σήμερα είναι κάτι μεμονωμένο. Κούνησε το κεφάλι της, μου ευχήθηκε καλή επιτυχία για τις 27 και συνέχισε τη βόλτα της. Λίγο μετά ακούστηκαν κορναρίσματα. Εμφανίστηκαν από το πουθενά οι αγανακτισμένοι μοτοσυκλετιστές! Παρκάρισαν τις μηχανές τους δίπλα στη συγκέντρωση. Τους πλησίασα και τους ρώτησα γιατί ήρθαν.Ο υπεύθυνος της ομάδας με πληροφόρησε ότι όταν μαθαίνουν για κάποια συγκέντρωση, εκδίδουν ένα δελτίο τύπου και πηγαίνουν στο συλλαλητήριο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το έμαθαν αργά, έβγαλαν μια απλή ανακοίνωση και ήρθε μια αντιπροσωπεία τους. Και φυσικά η αντιπροσωπεία αποτελούνταν από 15 μηχανές, σε πολλές από τις οποίες ήταν επάνω 2 άτομα! Παραλίγο να ήταν περισσότεροι από τους ήδη συγκεντρωμένους!
Λίγες ώρες μετά η πορεία προς τη Βουλή ξεκίνησε. Μια απογοητευτική εικόνα! Λίγοι άνθρωποι, που ενώ θα ήθελαν να δώσουν τον παλμό ήταν αδύνατο να το κάνουν. Πώς να φωνάξεις συνθήματα με 60 ανθρώπους; Οι ανάπηροι στα καροτσάκια κουρασμένοι και με φανερή την απογοήτευση στο βλέμμα τους.
Στάθηκα για λίγο δίπλα στον υπεύθυνο της αστυνομίας που μιλούσε στο γουόκι τόκι. Είχαν κλείσει με κορδέλα τον δρόμο μπροστά στη Βουλή για να περάσουν οι συγκεντρωμένοι. Ο δικός του υπεύθυνος τον παρότρυνε να τους αναγκάσει να προχωρήσουν γρήγορα γιατί όπως τον άκουσα να λέει: "δεν είναι δυνατόν μια χούφτα άνθρωποι να κλείνουν το δρόμο". Η απάντηση της από εδώ πλευράς ήταν: "δεν μπορώ να κάνω τίποτα γιατί έχει ανθρώπους με αναπηρικά καροτσάκια. Κάντε λίγη υπομονή. Σε 5 λεπτά θα έχουν περάσει όλοι". Και όντως έτσι ήταν. Σε 5 λεπτά είχε περάσει όλη η πορεία και οι μοτοσυκλετιστές που συνόδευαν από πίσω.
Δίπλα στον Άγνωστο Στρατιώτη ήταν και μια διμοιρία των ΜΑΤ. Χαλαροί, συζητούσαν και ούτε καν κοίταζαν προς το μέρος μας. Και βέβαια δεν φορούσαν καμιά από τις εξαρτήσεις τους.
Και τσουπ, ξεφυτρώνει και βουλευτής! Ο Πέτρος Χαϊκάλης, βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων, πλησίασε τις κάμερες για να κάνει δηλώσεις.
Δεν ξέρω αν ήταν αυθόρμητη η παρουσία του ή το είχε κανονισμένο. Επειδή ήμαστε ήδη πολλές ώρες στο δρόμο αποφασίσαμε να φύγουμε. Τους αφήσαμε να διαπραγματεύονται με την Αστυνομία για τον τρόπο που θα μπορούσαν να επιδώσουν ψήφισμα διαμαρτυρίας. Στα blogs διάβασα ότι πήγε και η Χρυσή Αυγή. Δεν ήμαστε εκεί οπότε δεν ξέρω τι προέκυψε από κει και πέρα. Φεύγοντας, παρατηρήσαμε ότι γινόταν πορεία από το κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος και πλησίασα. Ήταν οι εργαζόμενοι στους δήμους Αττικής και κατευθύνονταν στο υπουργείο Οικονομικών. Μεγαλειώδης πορεία κυριολεκτικά!
Προτίμησα να κάνω ένα φωτορεπορτάζ από το να γράψω απλά ένα κατεβατό. Τα συμπεράσματά μου; Μια απογοήτευση. Βέβαια η συγκεκριμένη συγκέντρωση διοργανώθηκε από εθελοντές που δεν έχουν προβλήματα υγείας. Επίσης, διοργανώθηκε μέσω facebook. Πάντως ενώ αρχικά οι πολίτες έδειξαν ανταπόκριση, την ημέρα της διαδήλωσης το πράγμα πάγωσε. Και η ειρωνία είναι ότι υπήρχαν κάμερες από την ΕΡΤ και τον Σκάι και κάποιοι μικροί σύλλογοι βρήκαν την ευκαιρία να ακουστούν. Κάποιοι άλλοι που δήλωσαν συμμετοχή και δεν εμφανίστηκαν, έχασαν την ευκαιρία. Στο συλλαλητήριο της ΕΣΑμεΑ επειδή οι σύλλογοι θα είναι πολλοί δεν νομίζω να τους δοθεί η δεύτερη ευκαιρία. Για μένα όλο αυτό ήταν μια πρόγευση για το τι θα κάνουμε όλοι μας στις 27 Σεπτεμβρίου. Από σήμερα είναι ακόμα 11 μέρες. Με βάση τον πολιτικό χρόνο είναι μεγάλο το χρονικό διάστημα. Αν δοθούν κάποιες διαβεβαιώσεις στα ΑΜΕΑ, αν μπει ένα επίδομα στην τράπεζα λίγες μέρες πριν, φοβάμαι ότι οι σύλλογοι πάλι θα μας "αντιπροσωπεύσουν". Δεν ξέρω. Ελπίζω για το καλύτερο και φοβάμαι για το χειρότερο.
Όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες,δεν ήταν πάνω από 60 άνθρωποι, οι περισσότεροι πρόεδροι συλλόγων. Την ώρα που τραβούσα τις φωτογραφίες με πλησίασε μία ξένη κοπέλα. Σε σπαστά αγγλικά με ρώτησε τι γράφουν τα πανό και γιατί συγκεντρώθηκαν οι άνθρωποι. Όταν της απάντησα, κούνησε με στενοχώρια το κεφάλι της. Μου συστήθηκε ως Ρασίντα από τη Γαλλία και έχει έρθει στην Ελλάδα για διακοπές. Η αντίδρασή της μου φάνηκε παράξενη και τη ρώτησα. Μου απάντησε το αυτονόητο. -Όταν γίνεται συγκέντρωση για τόσο σοβαρό θέμα όπως είναι η υγεία, πού είναι ο κόσμος; Οι καφετέριες είναι γεμάτες. Η Ερμού σφίζει από ζωή Τετάρτη μεσημέρι. Γιατί ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται; Δε σκέφτονται ότι ίσως αύριο βρεθούν στη θέση αυτών που τώρα διαδηλώνουν; Φυσικά ήταν αδύνατο να εκφέρω έστω ένα επιχείρημα να την αντικρούσω και καθώς την άκουγα αισθανόμουν αμήχανα. Και συνέχισε: -Και στη Γαλλία έχουμε τα ίδια προβλήματα με την υγεία. Μπορεί να μην έχουμε τυπικά μνημόνιο, αλλά γίνονται παρόμοιες περικοπές στο χώρο της υγείας. Θα έπρεπε οι Σύλλογοι όλων των ασθενειών όλων των νότιων χωρών να ξεκινήσουν δράσεις να σταματήσουμε αυτή την κατρακύλα. Αλλά αυτό πώς μπορεί να γίνει όταν εσείς εδώ με τόσα προβλήματα δεν μπορείτε να συγκεντρώσετε 1000 ανθρώπους; Βλέπω στο Παρίσι που μένω άστεγους, τους είδα και εδώ. Τα προβλήματα είναι τα ίδια, οι λύσεις πρέπει να είναι ίδιες αλλά δεν ενδιαφερόμαστε όταν δεν μας αφορά το θέμα. Της εξήγησα ότι στις 27 Σεπτεμβρίου θα γίνει ένα μεγάλο συλλαλητήριο από όλους τους Συλλόγους χρονίων πασχόντων και τα μέλη τους και ότι σήμερα είναι κάτι μεμονωμένο. Κούνησε το κεφάλι της, μου ευχήθηκε καλή επιτυχία για τις 27 και συνέχισε τη βόλτα της. Λίγο μετά ακούστηκαν κορναρίσματα. Εμφανίστηκαν από το πουθενά οι αγανακτισμένοι μοτοσυκλετιστές! Παρκάρισαν τις μηχανές τους δίπλα στη συγκέντρωση. Τους πλησίασα και τους ρώτησα γιατί ήρθαν.Ο υπεύθυνος της ομάδας με πληροφόρησε ότι όταν μαθαίνουν για κάποια συγκέντρωση, εκδίδουν ένα δελτίο τύπου και πηγαίνουν στο συλλαλητήριο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το έμαθαν αργά, έβγαλαν μια απλή ανακοίνωση και ήρθε μια αντιπροσωπεία τους. Και φυσικά η αντιπροσωπεία αποτελούνταν από 15 μηχανές, σε πολλές από τις οποίες ήταν επάνω 2 άτομα! Παραλίγο να ήταν περισσότεροι από τους ήδη συγκεντρωμένους!
Λίγες ώρες μετά η πορεία προς τη Βουλή ξεκίνησε. Μια απογοητευτική εικόνα! Λίγοι άνθρωποι, που ενώ θα ήθελαν να δώσουν τον παλμό ήταν αδύνατο να το κάνουν. Πώς να φωνάξεις συνθήματα με 60 ανθρώπους; Οι ανάπηροι στα καροτσάκια κουρασμένοι και με φανερή την απογοήτευση στο βλέμμα τους.
Στάθηκα για λίγο δίπλα στον υπεύθυνο της αστυνομίας που μιλούσε στο γουόκι τόκι. Είχαν κλείσει με κορδέλα τον δρόμο μπροστά στη Βουλή για να περάσουν οι συγκεντρωμένοι. Ο δικός του υπεύθυνος τον παρότρυνε να τους αναγκάσει να προχωρήσουν γρήγορα γιατί όπως τον άκουσα να λέει: "δεν είναι δυνατόν μια χούφτα άνθρωποι να κλείνουν το δρόμο". Η απάντηση της από εδώ πλευράς ήταν: "δεν μπορώ να κάνω τίποτα γιατί έχει ανθρώπους με αναπηρικά καροτσάκια. Κάντε λίγη υπομονή. Σε 5 λεπτά θα έχουν περάσει όλοι". Και όντως έτσι ήταν. Σε 5 λεπτά είχε περάσει όλη η πορεία και οι μοτοσυκλετιστές που συνόδευαν από πίσω.
Δίπλα στον Άγνωστο Στρατιώτη ήταν και μια διμοιρία των ΜΑΤ. Χαλαροί, συζητούσαν και ούτε καν κοίταζαν προς το μέρος μας. Και βέβαια δεν φορούσαν καμιά από τις εξαρτήσεις τους.
Και τσουπ, ξεφυτρώνει και βουλευτής! Ο Πέτρος Χαϊκάλης, βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων, πλησίασε τις κάμερες για να κάνει δηλώσεις.
Δεν ξέρω αν ήταν αυθόρμητη η παρουσία του ή το είχε κανονισμένο. Επειδή ήμαστε ήδη πολλές ώρες στο δρόμο αποφασίσαμε να φύγουμε. Τους αφήσαμε να διαπραγματεύονται με την Αστυνομία για τον τρόπο που θα μπορούσαν να επιδώσουν ψήφισμα διαμαρτυρίας. Στα blogs διάβασα ότι πήγε και η Χρυσή Αυγή. Δεν ήμαστε εκεί οπότε δεν ξέρω τι προέκυψε από κει και πέρα. Φεύγοντας, παρατηρήσαμε ότι γινόταν πορεία από το κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος και πλησίασα. Ήταν οι εργαζόμενοι στους δήμους Αττικής και κατευθύνονταν στο υπουργείο Οικονομικών. Μεγαλειώδης πορεία κυριολεκτικά!
Προτίμησα να κάνω ένα φωτορεπορτάζ από το να γράψω απλά ένα κατεβατό. Τα συμπεράσματά μου; Μια απογοήτευση. Βέβαια η συγκεκριμένη συγκέντρωση διοργανώθηκε από εθελοντές που δεν έχουν προβλήματα υγείας. Επίσης, διοργανώθηκε μέσω facebook. Πάντως ενώ αρχικά οι πολίτες έδειξαν ανταπόκριση, την ημέρα της διαδήλωσης το πράγμα πάγωσε. Και η ειρωνία είναι ότι υπήρχαν κάμερες από την ΕΡΤ και τον Σκάι και κάποιοι μικροί σύλλογοι βρήκαν την ευκαιρία να ακουστούν. Κάποιοι άλλοι που δήλωσαν συμμετοχή και δεν εμφανίστηκαν, έχασαν την ευκαιρία. Στο συλλαλητήριο της ΕΣΑμεΑ επειδή οι σύλλογοι θα είναι πολλοί δεν νομίζω να τους δοθεί η δεύτερη ευκαιρία. Για μένα όλο αυτό ήταν μια πρόγευση για το τι θα κάνουμε όλοι μας στις 27 Σεπτεμβρίου. Από σήμερα είναι ακόμα 11 μέρες. Με βάση τον πολιτικό χρόνο είναι μεγάλο το χρονικό διάστημα. Αν δοθούν κάποιες διαβεβαιώσεις στα ΑΜΕΑ, αν μπει ένα επίδομα στην τράπεζα λίγες μέρες πριν, φοβάμαι ότι οι σύλλογοι πάλι θα μας "αντιπροσωπεύσουν". Δεν ξέρω. Ελπίζω για το καλύτερο και φοβάμαι για το χειρότερο.
0 σχολίασαν:
Δημοσίευση σχολίου