Αρχές Ιανουαρίου διαβάζω στις εφημερίδες ότι πέθανε ο Ντερτιλής, ο αποκαλούμενος από τους στρατιωτικούς συντάκτες "πράκτορας 007" της Ελλάδας. Μου έκανε εντύπωση γιατί ο μόνος Ντερτιλής που ήξερα ήταν ο χουντικός που αμετανόητος παρέμενε στη φυλακή, τελευταίος από τους πραξικοπηματίες.
Ψάχνοντας για τον Βασίλη Ντερτιλή στις διάφορες ηλεκτρονικές εφημερίδες, διάβασα για τα ανδραγαθήματά του. Μοναχογιός του Νίκου Ντερτιλή,μπήκε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1967.
Γρήγορα ξεχώρισε από τους υπόλοιπους αξιωματικούς και ανέλαβε να κάνει ό,τι ήταν έξω από το κανονικό. Μέχρι και το 1993 ανέλαβε να φέρει εις πέρας μερικές από τις πιο ευαίσθητες μυστικές επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού. Η υπόθεση για την οποία έχει μιλήσει δημόσια και έχει προβληθεί και από την ελληνική τηλεόραση ήταν η επιχείρηση "Χρυσόμαλλο Δέρας". Διαδραματίστηκε το 1993 και ήταν αυτός που με μια ομάδα 10 αλεξιπτωτιστών και σε συνεργασία με την υφυπουργό Βιργινία Τσουδερού βοήθησε στην απεμπλοκή των Ελλήνων Ποντίων της Αμπχαζίας από την φρίκη του εμφυλίου πολέμου.
Προώθησε την ιδέα ενός τμήματος ειδικών επιχειρήσεων και ο ναύαρχος Χρήστος Λυμπέρης τον στήριξε γιατί πίστεψε σε αυτόν. Ανέλαβε να φέρει εις πέρας πολλές ανορθόδοξες επιχειρήσεις στην Βοσνία, στη Σομαλία, στην Ερυθραία και σε πολλές άλλες περιοχές του πλανήτη για να στηρίξει τα ελληνικά συμφέροντα.
Διαβάζοντας διάφορες μαρτυρίες σχετικά με τον Βασίλη Ντερτιλή δεν μπορώ να μην αναφέρω αυτή του πρώην διοικητή της ΕΥΠ. Λεωνίδα Βασιλικόπουλου:
"Όταν έπεσε η χούντα κάλεσα τον Ντερτιλή στο γραφείο μου και του είπα ότι εφόσον αφοσιωνόταν στο καθήκον του δεν θα είχε τίποτα να φοβηθεί".
Ο Ντερτιλής απάντησε: "Να είστε βέβαιος ότι θα πράξω το καθήκον μου. Ωστόσο σας δηλώνω ότι θα πηγαίνω στη φυλακή να βλέπω τον πατέρα μου".
Ο Βασίλης Ντερτιλής παραιτήθηκε μετά την κρίση των Ιμίων, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αυστρία και πέθανε από ανεύρυσμα σε ηλικία 62 χρονών. Ο πατέρας του αρνήθηκε να υπογράψει την αίτηση για την άδεια να παραστεί στην κηδεία του γιου του.
Τα θλιβερά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην κηδεία του Νίκου Ντερτιλή ξύπνησαν μνήμες άλλων εποχών στην ελληνική κοινωνία και έφεραν σε σφοδρή αντιπαράθεση κοινοβουλευτικά κόμματα και λαό. Ιδιαίτερα η οξύτητα της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε bloggers προκαλεί ανατριχίλα.
Άραγε η μνήμη σβήνει από ένα σημείο και μετά από τους ανθρώπους και την κοινωνία;
Ο Νίκος Ντερτιλής συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της κατοχής, φυλακίζεται στο Χαϊδάρι, δραπετεύει και εντάσσεται σε αντιστασιακή οργάνωση. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου εντάσσεται στην πλευρά του ελληνικού στρατού. Το 1950 γίνεται εκπαιδευτής στη Σχολή Ευελπίδων, φεύγει εθελοντής στον πόλεμο της Κορέας και επιστρέφει στην Κύπρο το 1964 πάλι εθελοντικά και οργανώνει τις ειδικές μονάδες της ΕΛΔΥΚ υπό τις διαταγές του στρατηγού Γρίβα. Στην μάχη της Μασούρας επιτίθεται "εφ' όπλου λόγχη" και σπέρνει το θάνατο σε αμάχους. Στην εντολή του Γρίβα να παύσει πυρ, αυτός πυροβόλήσε τον ασύρματο! Ενώ υπηρετούσε στη Νιγρίτα Σερρών το 1966 μυείται από τους πραξικοπηματίες για το "κίνημα" και συμμετέχει ενεργά στην κατάληψη της εξουσίας από τους χουντικούς.
Καταδικάστηκε από το δικαστήριο σε ισόβια κάθειρξη και μόνιμη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του για τη δολοφονία από πρόθεση του Μιχαήλ Μυρογιάννη. Τον καταδίκασε ο προσωπικός του οδηγός Αντώνης Αγριτέλης με τη κατάθεση που έδωσε στο δικαστήριο συνεπικουρούμενη την κατάθεση που έδωσε και ο Μίμης Τραϊφόρος. Ο οδηγός κατέθεσε ότι ο Ντερτιλής πυροβόλησε τον νεαρό. Ο ίδιος πίστεψε ότι τον πυροβόλησε στα πόδια, ωστόσο ο Ντερτιλής χτυπώντας τον στην πλάτη του είπε: "Με παραδέχεσαι; 45 χρονών άνθρωπος και με τη μία τον πέτυχα στο κεφάλι". Λίγο αργότερα συνάντησε χωροφύλακες στο δρόμο και τους είπε να βαράνε στο ψαχνό. Σε άλλους είπε όταν βλέπουν τέσσερα άτομα, το ένα να το σκοτώνουν και τα άλλα τρία να τα βάζουν στο καμιόνι. Ο οδηγός πήρε δυσμενή μετάθεση γιατί ήταν ο προσωπικός οδηγός του Ντερτιλή και μάρτυρας γεγονότων.
Πολλοί προσπάθησαν όλα αυτά τα χρόνια να τον πείσουν να υπογράψει αίτηση για αποφυλάκιση για λόγους υγείας. Ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος το κυνήγησε πολύ. Επίσης ο Παττακός προσπάθησε να τον μεταπείσει λέγοντάς του ότι "μόνο οι γυναίκες και το ΚΚΕ δεν αλλάζουν γνώμη" και ότι αξίζει τον κόπο να ζήσει τα υπόλοιπα χρόνια δίπλα στην οικογένειά του.. Αυτό που έλεγε ήταν ότι το πιθανότερο το γεγονός να πέσει μαύρο χιόνι και να βγει ο ήλιος από τη δύση, από το να υπογράψει ένα τέτοιο χαρτί. Αρνήθηκε να υπογράψει αίτηση όταν αρρώστησε βαριά η γυναίκα του, πράγμα για το οποίο μάλωσε και με το μοναχογιό του, και αρνήθηκε να υπογράψει για να παραστεί στην κηδεία του τελευταίου.
Αυτός ήταν ο Νίκος Ντερτιλής. Αμετανόητος μέχρι την τελευταία του πνοή. Θεωρούσε την εγκαθίδρυση της Γ' Δημοκρατίας "παράνομο καθεστώς" και ποτέ δεν αναγνώρισε τα δικαστήρια που θα τον έκριναν.
Τελειώνοντας δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω την συμμετοχή του επισκόπου Καλαβρύτων Αμβρόσιου στην κηδεία και στον επικήδειο που έβγαλε για τον Ντερτιλή. Κατά καιρούς τον είχε αποκαλέσει "πολιτικό κρατούμενο", "πρότυπο ζωής ακόμα κι αν οι αρχές του δεν γίνονται αποδεκτές από την πλειονότητα ενός λαού", και ότι θα ήθελε να του σφίξει το χέρι και να τον συγχαρεί γιατί παραμένει πιστός στις αρχές του ενώ θα μπορούσε με μια υποκριτική δήλωση μετανοίας να έχει κερδίσει την ελευθερία του. Στην κηδεία είπε ότι ήταν ήρωας και τον παρομοίασε με τον Κολοκοτρώνη!
Θα συμφωνήσω με το Νίκο Χατζηνικολάου που είπε στην εκπομπή του ότι ο Αμβρόσιος δεν φορά ράσα αλλά ρόμπα. Με τις δηλώσεις αυτές προκαλεί διχόνοια και παραπλανά την κοινή γνώμη.
Ένα απλό περιστατικό όπως είναι ο θάνατος ενός 93χρονου μπορεί να φέρει το διχασμό σε μια κοινωνία που βάλλεται από παντού και σε κοινωνικό και σε οικονομικό και σε πολιτικό επίπεδο.
Αναφέρθηκα στην πορεία ζωής και δράσης δύο ανθρώπων που ήταν συγγενείς εξ' αίματος. Για τον πρώτο ειπώθηκαν πολλά και τιμητικά λόγια. Για τον δεύτερο ειπώθηκαν πολλές και αντικρουόμενες απόψεις. Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω ποιος έχει δίκιο. Οι απόψεις μου είναι γνωστές. Η χούντα των πραξικοπηματιών έφερε την Ελλάδα πάρα πολλά χρόνια πίσω και της προκάλεσε μεγάλη δυστυχία.
Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορία μας. Η μελέτη της ιστορίας βοηθά να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη, ή τουλάχιστον ο ίδιος ο λαός με τη δύναμή του να εμποδίζει τους ιθύνοντες να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη. Και το βασικότερο όλων να μην επιτρέπουμε την παραποίηση της ιστορίας.
Η παραποίηση της ιστορίας προβλέφθηκε από τον Όργουελ πολλά χρόνια πριν με το βιβλίο του "1984", για το οποίο θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή.
0 σχολίασαν:
Δημοσίευση σχολίου