Ο Μεσαίωνας έμεινε γνωστός στην ιστορία ως η περίοδος των σκοτεινών αιώνων. Μια χιλιετία θρησκευτικού φανατισμού και οπισθοδρόμησης. Το σύστημα διακυβέρνησης στις περισσότερες περιοχές ήταν ο λεγόμενος φεουδαλισμός. Στηριζόταν σε μια αλληλουχία υποτέλειας των ηγεμόνων, των φεουδαρχών και των δουλοπάροικων. Οι ηγεμόνες είχαν περιορισμένες δυνατότητες και στηρίζονταν στην ανταπόκριση των φεουδαρχών για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που προέκυπταν. Οι δουλοπάροικοι ήταν προσδεδεμένοι στο κτήμα του φεουδάρχη χωρίς καμιά απολύτως δυνατότητα αντίληψης των πραγμάτων πέρα από την καθημερινότητα του φέουδου και τις υποχρεώσεις του σε αυτό. Η βελτίωση της αγροτικής και βιοτεχνικής τεχνολογίας και πρακτικής και η αύξηση της παραγωγής ανήκε κατά κύριο μέρος στον φεουδάρχη, και μόλις ένα πολύ μικρό ποσοστό πήγαινε στους δουλοπάροικους ίσα να φυτοζωούν.
Γιατί τα γράφω αυτά; Ο Μεσαίωνας ήταν μια σκοτεινή περίοδος που υποτίθεται πρέπει να μελετάμε για να διδασκόμαστε, αλλά ποτέ να μην εφαρμόσουμε. Κι όμως. Κάτι που τελείωσε πριν 500 και κάτι χρόνια αναβιώνεται σήμερα στην εργασία μου, στη ζωή μου.
Από 17 χρονών μπήκα στην αγορά εργασίας κάνοντας δουλειές του ποδαριού. Στα 21 ξεκίνησα να δουλεύω σε εργοστάσιο. Η βάρδια νυχτερινή, εγώ τη ζήτησα, για να βγάζω περισσότερα χρήματα και για να μπορούμε να μεγαλώσουμε με τον άντρα μου το παιδί μας. Συχνά θυμάμαι μια ταινία του Θανάση Βέγγου στην οποία πρωταγωνιστούσε με τη Ματζουράνη και επειδή δούλευαν διαφορετικά ωράρια έγραφαν ραβασάκια ο ένας στον άλλο. Μου βγάζει ένα γέλιο πικρό γιατί αυτό γινόταν και σε μας. Ήταν όμως εις γνώση μας. Θέλαμε να το κάνουμε. Μπορεί να στερούμασταν ο ένας τον άλλο, αλλά πιστεύαμε ότι είμαστε νέοι και με όρεξη για δουλειά, οπότε είχαμε το περιθώριο να δουλέψουμε για να ζούμε μια άνετη ζωή και αργότερα να θερίσουμε τους καρπούς όλης αυτής της στέρησης.
Μερικά χρόνια μετά και για λόγους ανωτέρας βίας σταμάτησα την εργασία μου και ο άντρας μου αποφάσισε να δουλέψει και δεύτερη δουλειά, και τρίτη δουλειά. Όλες με ένσημα, όλες με κρατήσεις. Δούλευε 7 μέρες την εβδομάδα. Και πάλι εις γνώση μας. Και πάλι σκεφτόμασταν ότι είμαστε νέοι, έχουμε το χρόνο. Τώρα προέχουν οι υποχρεώσεις, να μεγαλώσουμε τα παιδιά, να τα στείλουμε σχολείο, να κάνουμε και μια καβάτζα να φτιάξουμε ένα σπίτι να γλιτώσουμε τα νοίκια.
Αυτή η κατάσταση διήρκησε 6 χρόνια. Ξαναέπιασα δουλειά στο ίδιο εργοστάσιο που δούλευε ο άντρας μου. Μια δουλειά μέσα στα τοξικά και στα χημικά με μικρό μεροκάματο. Ωστόσο δουλεύοντας και οι δύο, η ζωή μας εξακολουθούσε να είναι άνετη και χωρίς μεγάλες στερήσεις. Η εταιρία εξαγωγική και με μεγάλο κύκλο εργασιών αλλά ταυτόχρονα σχεδόν οικογενειακή και πολυπολιτισμική.
Μετά από 10 χρόνια που δούλεψα αρχίζει η κρίση. Μας μαζεύει, μας μιλάει για την αγελάδα που πρέπει μόνο να την αρμέγουμε αλλά εμείς θέλουμε να τη σφάξουμε, μας μιλάει για μειώσεις προσωπικού (μέσα σε 4 χρόνια από 120 άτομα μείναμε μόλις 25), μας αναφέρει ότι η παραγωγή έπεσε και πρέπει να βοηθήσουμε. Το κάναμε. Όλο το 2011 δουλεύαμε για το μισό μεροκάματο έτσι ώστε να μειωθεί το εργατικό κόστος και να ξανασταθεί το εργοστάσιο στα πόδια του. Τον επόμενο χρόνο του ξεκαθαρίσαμε ότι δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι και μας γύρισε στο μισθό που παίρναμε πριν.
Και φτάνω στο δια ταύτα που είναι σκληρό και πονάει την καρδιά και την ψυχή μου. Ο εργοδότης εφαρμόζει όλα όσα νόμιμα ή παράτυπα του δίνει δικαίωμα το κράτος να κάνει. Παράτυπα, μας χρωστάει μέρος του επιδόματος αδείας και του χριστουγεννιάτικου δώρου του 2011! Δεν μας έχει πληρώσει τους τελευταίους πέντε μήνες. Μας δίνει έναντι για κάθε μήνα ένα μικρό ποσό, αλλά για να καλύψει τα ποσά που μας χρωστά θα πάρει πολύ καιρό. Είναι ένα γεγονός που αποδεχτήκαμε τον τελευταίο ένα χρόνο. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, δεν λένε; Η επόμενη κίνησή του και η οποία είναι νόμιμη ήταν να μειώσει τις μέρες εργασίας. Εγώ προσωπικά δουλεύω τρεις μέρες, άλλοι τέσσερις, άλλοι δύο μέρες! Το ποσό που μου βγαίνει κάθε μήνα είναι μικρότερο των 400 ευρώ αν και δουλεύω εκεί τουλάχιστον 12 χρόνια. Μόλις 32 ευρώ μεροκάματο τα τελευταία 8 χρόνια. Καμιά απολύτως αύξηση έτσι κι αλλιώς πριν, κατακόρυφη μείωση του εισοδήματος τώρα πια και βεβαίως μείωση των ενσήμων.
Αφού έκανε αυτές τις κινήσεις, σχεδόν εκβιαστικά και παράτυπα, μας υποχρεώνει να δουλεύουμε επιπλέον ώρες την ημέρα χωρίς να πληρωνόμαστε. Λέω σχεδόν εκβιαστικά, γιατί μας έβαλε την επιλογή, ή αύξηση ωρών εργασίας ή μείωση μεροκάματου. Φυσικά προτιμήσαμε την πρώτη επιλογή.
Την περασμένη εβδομάδα και με συνεννόηση του λογιστή της εταιρίας και ενός "εργατοπατέρα" που δουλεύει μαζί μας πίσω από την πλάτη μας, μας μάζεψαν για να ζητήσουν να προσφέρουμε ότι μπορούμε επιπλέον για την στήριξη της εταιρίας. Ποιο είναι αυτό το επιπλέον; Να αυτοπροτείνουμε μείωση μεροκάματου κατά 10%. Μας ξεκαθάρισε (και το ξέρουμε) ότι με βάση το νέο μνημόνιο από τον Απρίλιο που τελειώνει η μετενέργεια στους κλάδους μας έχει δικαίωμα να προχωρήσει σε μείωση 20% μεσοσταθμικά. Μπορεί να την κάνει μόνος του σαν εργοδότης αλλά δεν θέλει. Είναι λογικό γιατί δεν δουλεύουμε με μηχανές που μετρούν παραγωγή. Εμείς οι ίδιοι είμαστε μηχανές. Μπορούμε να του καθυστερήσουμε την παραγωγή και το ξέρει, οπότε προτιμά να δεχτούμε μόνοι μας τη μείωση. Πάντως έτσι κι αλλιώς η μείωση θα γίνει είτε το δεχτούμε είτε όχι. Περιμένει την πρώτη εβδομάδα της Σαρακοστής την απάντησή μας.
Έναν άλλο εκβιασμό που χρησιμοποιεί είναι οι οικονομικοί μετανάστες. Έκανε την πρόταση να φέρουμε έλληνες άνεργους (αν γνωρίζουμε, που φυσικά και όλοι γνωρίζουμε κάποιους που θέλουν δουλειά), να διώξει τους ξένους και να τους πάρει με το ίδιο μεροκάματο! Η τακτική της Χρυσής Αυγής που δουλεύει για το σύστημα πριν από αυτό. Φέρνοντας εγώ τον έλληνα άνεργο που θα πάρει 24 ευρώ μεροκάματο, θα υποχρεωθώ εκ των πραγμάτων να δουλέψω κι εγώ με αυτό το μεροκάματο!
Προσωπικά έχω φτάσει στα όριά μου και σωματικά και ψυχικά. Δεν έχω τη δύναμη πια να παλέψω για τα δικαιώματά μου. Η αμηχανία που ένιωθα τον τελευταίο καιρό για τα καινούρια δεδομένα έχει γυρίσει σε παραίτηση, πράγμα που είναι πολύ χειρότερο αλλά δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω. Κοιμάμαι και ξυπνάω καθημερινά με το φάσμα της ανεργίας . Αν μείνω σπίτι θα πεινάσω. Αν δουλέψω όμως με αυτά τα δεδομένα και πάλι θα πεινάσω. Οι υποχρεώσεις έχουν αυξηθεί κατακόρυφα όπως όλων, ένα παιδί με προβλήματα υγείας και επιπλέον έξοδα, ένα άλλο παιδί που σπουδάζει μακριά. Πώς μπορώ να ξεχειλώσω κάτι που είναι πάγιο; Τι έξοδα να μειώσω όταν αυτά είναι σταθερά, ενώ αντίθετα οι μισθοί που μπαίνουν στο σπίτι πήραν την κατηφόρα; Μέχρι πότε θα έχουμε τη δυνατότητα να καλύπτουμε τα έξοδα μιας φοιτήτριας που δεν της παραχωρούν δωμάτιο στη φοιτητική εστία, τα έξοδα ενός σπιτιού που με τεράστιες στερήσεις φτιάξαμε για να μη χρωστάμε στεγαστικό δάνειο στην τράπεζα;
Από την άλλη οργίζομαι όταν ακούω τον υφυπουργό εργασίας Νίκο Παναγιωτόπουλο να λέει ότι δεν υπάρχουν πια κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα και πρέπει να προσαρμοστούμε στα καινούρια δεδομένα. Ποια καινούρια δεδομένα; Τα δεδομένα ενός εργασιακού μεσαίωνα; Αντί να δουλεύουμε για να ζούμε, να ζούμε για να δουλεύουμε; Το αίμα που χύθηκε τα προηγούμενα χρόνια για τα εργασιακά δικαιώματα πάει χαμένο; Πρέπει να χυθεί νέο αίμα για να ξαναπάρουμε πίσω ότι χάνουμε τώρα;
Ότι βρέξει ας κατεβάσει. Θα το παλέψουμε όσο μπορέσουμε. Μετά θα πούμε έχει ο Θεός. Και δεν θα πεθάνουμε. Απλά θα φυτοζωούμε όπως συνέβαινε με τους δουλοπάροικους πριν από 500 χρόνια.
0 σχολίασαν:
Δημοσίευση σχολίου